Avrupa’nın silahlı veya sessiz müdahaleleri başlıca Müslüman devletler açısından toprak kayıplarının ve dolayısıyla kitlesel nüfus göçlerinin damgasını vurduğu uzun ve ıstıraplı bir süreci başlatırlar; bu durum, Reconquista’nın acı hatıralarını yeniden canlandırır. Sömürgeci siyaset, hem doğal olarak “Batı”ya karşı, hem de kendine karşı bir güçsüzlük duygusu da uyandırarak, o zamana dek ağır bastığı düşünülebilecek “yurttaşların fikir yürütme ve karar alma özgürlüğü” yerine “mütevekkil bir boşvermişlik ortamı” üretir.

Özellikle köylülüğe dayatılan askerlik hizmeti bir vatanseverlik veya yurttaşlık yükümlülüğünden çok, bir zulüm rejimi olarak hissedilir. Halk üzerinde uygulanan şiddetle eşanlamlı olan askerlik hizmeti, birçok şiddet, isyan biçimine veya özelleştirilmiş şiddet biçimleri doğuran asker kaçaklarından oluşmuş silahlı çeteler kurulmasına yol açar.