Buna engel, gelişen hayatsa üzülmenin âlemi yok. Aksine, o hayatın gerisinde kalmak üzücü olur.

yani Anna’nın korkunç acısı, aslında herkesin özlemini çektiği şeyin özlemini çekmekten ve kendini, duyuları yüzünden kapılıp derinliği karşısında boş yere onuru için mücadele ettiği bir aşağılık duygusuna mahkûm hissetmekten ibaretti.

Anna çok şey biliyor, Anna hiçbir şey bilmiyor. Hayır, onun hiçbir şey bilmediğini söylemek istemiyorum. Acı çekti, delice âşık oldu ve utançtan kıvrandı; bütün bunlardan bir şeyler öğrenilir.