İsyanlarda asıl sebepler böyle sosyal ve siyasi niteliktedir; sırf mezhep farkından dolayı çıkan isyan ve çatışma yoktur. Mezhep farkı sosyal ve siyasi sebeplerle oluşan isyan potansiyelini hızlandırmak, belirginleştirmek, “ifade” etmek gibi roller oynamış gözüküyor.

Osmanlı’nın göçebe hayat tarzına getirdiği hukuki ve bürokratik sınırlamaların Türkmenleri daha da kızdırdığını belir‍

Şah İsmail ve Yavuz bu iki farklı toplumsal yapının temsilcileri gibi çarpışmışlardır.

Yavuz Selim artık ordu ve bürokrasisiyle “devletleşmiş” bir yapının “sultan”ıdır.

Şah İsmail ise Oğuz-Türkmen aşiret geleneklerine dayanan bir sufi tarikat reisliğinden İran tahtının hükümdarlığına tırmanmıştır, hem ruhani-mistik, hem de siyasi bir liderdir...