Юля Цімафеева

Ты не хочаш быць моцнай, радзіма,
Я ўгадала?
Ты хочаш, каб паэт сказаў за цябе,
Каб шкадаваў цябе,
Каб выціраў табе слёзы,
І ўсім пяяў,
як ты пакутуеш
і якая ты малайчына?..
Праўда, радзіма?

Але ты мяне не слухаеш,
Ты зноў скардзішся свайму паэту.

Цела паэткі табе не патрэбна.
І я забіраю яго сабе.

Альгерд п’е каву
курыць цыгарэту
садзіцца зноў
нанізваць словы
як мятлікаў
на шпількі тэксту
мятлікі
просяцца ў рукі самі
але ўсіх не спаймаеш

страх ніколі не мае рацыі,
страх ніколі не памыляецца.