Ray Bradbury

gecenin daha başka karanlıklara doğru, ama aynı zamanda yeni bir güneşe doğru hızla ilerlediğini de kesinlikle bildiriyordu.

Montag kendi işinden buldu; insanlar daha çok bir meşaleye benziyorlardı; birileri üfleyinceye kadar yanarlardı.

Montag kendini onun gözlerinde gördü. Tertemiz iki damla parlak suda, karanlık ve ufacık, ağzının kenar çizgileri kadar belirgin ayrıntılarıyla her şey oradaydı. Kızın gözleri mucizevi iki menekşe rengi kehribar gibi Montag’ı yakalayıp bozulmadan saklıyordu sanki. Yüzü, şimdi onun tarafına dönük şekliyle içi yumuşak, sürekli ışık dolu kırılgan bir süt kristalini andırıyordu. Bu isterik bir elektrik ışığı değildi, fakat neydi?