Безмълвен пришълец в нощта,
блестящ с неземна красота,
склони главата си над нея;
и с много обич бе я гледал,
и тъжен поглед беше впил,
тъй милостив и много мил.
Не беше ангелът-хранител.
Не беше божият пазител:
венец небесен от лъчи
косите му не бе красил.
Не бе от ада дух ужасен,
порочен мъченик — о не!
Приличаше на вечер ясна:
ни нощ, ни мрак — ни светъл ден