Şu bir gerçek ki her insan diğerleri için derin bir sır ve gizemdir. Gece vakti büyük bir şehre girdiğimizde, birbirinin üzerine kümelenmiş evlerdeki her bir insan kendi sırrıyla kapatır evinin kapısını. Ve her bir odadaki insan sırlarını da hapseder odasına.

Zamanların en iyisiydi.. En kötüsü de. Akıl çağıydı, budalalık çağı da. İnanç çağıydı aynı zamanda, ama inkâr çağıydı da. Bir taraftan aydınlık, bir taraftan da karanlık bir mevsim yaşanıyordu. Umudun baharıydı, yeisin kışı... Her şeyimiz vardı, ama hiçbir şeyimiz yoktu.

yağmur altında diz çöküp selam vermediği için bir gencin ellerini kesmek, kerpetenlerle dilini koparmak ve hatta onu canlı canlı yakmak gibi sevecen kahramanlıklarla kendini eğlendiriyordu. Herhalde, o zavallı ölüme giderken, kökleri Fransa ve Norveç’te olan ve Oduncu Kader tarafından işaretlenen ağaçlar büyüyecek, vakti gelince de kesilip içinde hareketli bir bıçak ve bir torba bulunan ve tarihte korkunç bir yer edinecek çerçeveli bir tahtaya dönüştürülecekti.