Seneler önceydi…Bir taşın arkasında saklanmıştım. Evet tam on iki yaşındaydım. O günü hiç unutmadım. Bilmem ki şu çektiklerim o günün kefareti mi? Sadece saklanmıştım bir de bakakalmıştım: Bir baba bir küçük kız ve bir de kazılmış çukura… Hem neye bakıyordum ki? Küçük bir kızın gömülmesine mi yoksa toprağa çoktan gömdüğüm vicdanıma mı? Kapattım kulaklarımı semaya yükselen kızın çığlıklarına…Ah duymaz olaydım! Önce “Babaaaa…” diye bir çığlık attı. Zaten onu gömen babası değil miydi? Sonra “Anneeee..” diye bir çığlık. Etrafta kimseler yoktu onu duyan da. Ve sonra «Kardeşiiim…” diye bir ses gelmez mi? Bana mı seslenmişti? Hayır! Hayır! Devamı kitapta. Çok sürükleyici….
