Купала

«Сонца грэець, Калода прэець;
Сонца пячэць, Калода цячэць».
Далей дзяўчат круг нямалы,
Возля дзераўца Купалы
Ладам вядуць карагод;

Збіраюцца грамадою
Людзі з цэлага сяла; Гаспадары, маладзіцы,
Хлопцы, красныя дзявіцы —
Уся дружынка весяла!
Касцёр галля налажылі,
Атопкамі падпалілі,
Ярка полымя блішчыць;
Нясподаль дрэўца зялёна,
На мураўца пасажона,
У карагод дзевак маніць.
Гаспадарны маладзіцы
Прыняслі стол із святліцы,
Меж дзераўцам і агнём
Паставілі дый абмылі,
Абрусом белым накрылі,
Ядой занялі кругом.
Хімка кладзе хвунцік сала,
Наста каўбасу прымчала,
А Куліна свой запас

Гнацца за ізбыткам, дзетачкі, не трэба!

Хваліць толькі Бога, шчыра працаваці,

Любіць добрых паноў, маўляў родных браці,

Вось вашае дзела! — А дзяўчаты гладкі,

Ушануйце сівы волас бацькі, маткі,

Жывіце у чэсці, а Бог міласэрны

Дасць вам шчасну долю і дабытак верны!»

Яна — вось знахарка — усё адмаўляла,

Кругом сябе шчасце людзям раскідала;

Так што ўсе святою яе празывалі,

Да самай зямелькі паклон адцавалі.

У чыстаце, дзеткі, вельмі мілавалась,

Досвета у руччы заўсёды купалась,

Кожан дзень сарочку белу надзявала:

Вось адкуль прыйшлася святая Купала!

Вучыў мяне бацька — шчасце чы трывога,

Вось княжава жонка такога наварыць

Не раз мужу піва, так надакучае,

Тая, што ў золаце,— то панская дочка,

Жаніха прыдбала Князева сыночка;

Та, што ў аксаміце, хоць не так заможна,

Да ўсё-такі найшла паніча вяльможна;

Мілейшы ж мне Саўка у мужыцкім стане;

Бо мужык нягодны — не Боская справа?

Усяк здзекавацца над ім мае права!

Чы ты упілася, чы ты адурэла?

Штоб шляхціц з мужыцкай дочкай ажаніўся!