Atalarımız

Güya kozalak toplamaya gittiğini söyleyen anasına rastladığında, Pamela bir sincabı eğitiyordu.

Cosimo gelmişti, görmedim, ama soğukta çınarın tepesine tünemiş, ışık saçan pırıl pırıl pencerelerden göz alıcı biçimde süslenmiş odaları, dans eden perukalı konukları seyrettiğini sonradan öğrendim. Kafasından ne gibi düşünceler geçmişti acaba? Biraz olsun bizim yaşamımız gözünde tütüyor muydu? Bizim dünyamızdan onu ayıran o adımın ne kadar kısa olduğunu, dönüşün ne kadar kısa ve kolay olabileceğini hiç düşünüyor muydu? Orada ne düşünür, ne isterdi bilmiyorum. Bildiğim tek şey, kutlama süresince, son mum sönünceye, aydınlık tek bir pencere kalmayıncaya kadar, hatta daha sonra bile, oradan ayrılmadığı.

inip hayvanı sağıyordu. Bir tavukla bile anlaşmıştı, söz dinleyen, kırmızı ve iri bir Padova tavuğuydu. Onun için bir ağacın kovuğuna gizli bir folluk yapmıştı, burada gün aşırı bir yumurta buluyordu, yumurtada iğneyle iki delik açıp içindekini hüp diye çekiyordu.

Böylece Cosimo, biraz avladıklarından yiyip geri kalanını meyve ve sebze karşılığı köylülerle takas ederek gayet rahat yaşıyor, artık evden gelecek hiçbir şeye ihtiyaç duymuyordu. Bir gün, her sabah taze süt içtiğini öğrendik; bir zeytin ağacının, erişilmesi kolay olan, yerden iki karış yukarıdaki çatalına tırmanan, daha doğrusu arka ayaklarını dayayan bir keçiyle ahbap olmuştu, böylece elinde bir kovayla çatala

Kan revan içinde kalsa da kurtulmuştu, yabani hayvan kılıcının ucunda şişe geçirilmiş gibi kalakalmıştı ve Cosimo’nun gözünün altından yanağı boyunca çenesine kadar uzanan üçlü bir tırmık izi oluşmuştu. İlk kez zafer kazananın umutsuzluğuyla, kazanmanın da bir eziyet olduğunu anlamış, artık seçtiği yolda devam etmekle yükümlü olduğunu, başaramadığında bir kaçış yolu olmayacağını bilerek dalı, kılıcını, kedi ölüsünü sıkı sıkı kucaklamış, aklı başından gitmiş halde acıyla ve zaferle haykırıyordu.

çten gelen bir inada bağlı başarıların sessizlik içinde ve karanlıkta kalması gerekir; bunlar açıklanacak olursa ya da bunlarla böbürlenmeye kalkışılırsa yavanlaşır, anlamsız hale gelir, bayağılaşır. Ağabeyim de bunu hissetti, o kelimeler ağzından çıkar çıkmaz asla söylememiş olmayı istedi, artık her şey önemini yitirmişti, o an aşağıya inmek ve bu oyuna bir son vermek isteğiyle doldu. Viola usulca kırbacını ağzından çekip sevimli bir edayla:
“Ya, öyle mi? Ahmak, aferin sana!” deyince, daha beter oldu.

Sonra hiçbir şey, bir hiçlik duygusu, bir şeyin akıp gidişi gibi, beklenecek bir şeyler varmış da yeri orası değilmiş gibi ve gerçekte gürültülerle sesler yeniden işitilirse, burası her zaman kiraz ağaçlarının tırtıklı küçük yapraklarının rüzgarda sallandığının görüldüğü yerler olurdu. Cosimo, aklının hayallere dalıp giden yanıyla -oysa diğer yanı her şeyi önceden görüyor, anlıyordu- şu fikre kapıldı: Kiraz ağaçları konuşuyordu.

Kitaplarda okuduklarımız doğru mudur, değil midir bilemem, bir zamanlar bir maymun Roma’dan yola çıkıp hiç yere inmeden ağaçtan ağaca atlayarak İspanya’ya varmış, öyle yazıyordu.

Yeniyetmeliğin eşiğine ulaşmıştım, ama hâlâ ormandaki büyük ağaçların kökleri arasında saklanıp kendime masallar anlatıyordum. Bir çam iğnesi benim için bir atlı, bir saray kadını ya da bir soytarı yerine geçebiliyordu; onu gözlerimin önünde devindiriyor, sonu gelmez masallar anlatarak kendimden geçiyordum. Sonra bu düşlerden utanıyor, kaçıyordum oradan.

Bazen insan kendini eksik sanır, oysa sadece gençtir