Git Kendini Çok Sevdirmeden

Aptal gibi hissetmek kime yakışıyorsa o öyle hissetsin. Bazısına yakışır çünkü.”

Evdekilerle böyle değildi ama. Onlar her zaman oradaydı. Ölmedikçe ya da delirmedikçe seninle olur, bir yere gitmezlerdi

Onunlayken deniz bizden yanaydı.

Ömrüm, hey ömrüm
seni hatırlamak için yolumu uzattım

İnsana kendisi kadar hiçbir şey kötülük yapamaz hayatta.”

“İnsan değişmez” diye yanıtladı, elindeki taşı evirip çevirerek.
“Hep böyle mi kalacağım?”
“Hayır. Bazı şeyler değişecek

Aptal aptallığında dirense bilge olurdu. Kimin sözüydü şimdi

Aşkın tarifini o gün şöyle yapardım: İnsanın kendisini aptal gibi hissetmekten hoşlanabilmesi.

İnsan değişmez” diye yanıtladı, elindeki taşı evirip çevirerek.
“Hep böyle mi kalacağım?”
“Hayır. Bazı şeyler değişecek tabii.”
“Mesela?”
“Büyüyeceksin. Yetişkin olacaksın.”
“Ve değişmeyeceğim, öyle mi?”
“Şu meraklı bakışların, soru sormayı sevmen, düzensizliğin... Bunlar değişmeyecek. Ama kendini tanıyacaksın.”
“Şimdi tanımıyor muyum?”
“Tanıyorsun ama az. Ömrümüz kendimizi öğrenmekle geçer.”
“Ama ben benim işte... Bunu bir daha niye öğreneyim ki?”
“Önlemler almak için.”
“Önlemler mi? Neye karşı?”
“Kendimize. İnsana kendisi kadar hiçbir şey kötülük yapamaz hayatta.”

“Aptal gibi hissetmek kime yakışıyorsa o öyle hissetsin. Bazısına yakışır çünkü.”

İnsan artık hayat hakkında konuşurken mutlak doğrular ileri sürmekten korkuyor. Bir belirti belki de bu. “Hayatımın en güzel günü” yerine “en güzel günlerimden biri” demek şimdi marifet sayılıyor.

Mektubu hem çok romantik, çok soylu, hem de işte bu özellikleri nedeniyle bizim dünyamıza ait olmayan bir incelik gibi görmüş olmalıyız. Kafka ya da Nâzım, Milena ya da Piraye olmalıydık. Yoksa ne anlamı var?

Hele insan on yedi yaşındaysa, yani içinde hem henüz geçmemiş çocukluğun hem de yaklaşan yetişkinliğin gücünü aynı anda hissediyorsa,

İnsan günlük tuttu mu belki de yıllarca ona elini sürmemeli. Üç gün sonra bakınca bizi derin utanca boğan satırlar, yirmi küsür yıl sonra gözümüze bir mucize gibi görünebiliyor.

Buradayım... Eski, küçük odamdaki izleri okuyorum: insanın doğup büyüdüğü evi hayatta başına gelen her şeyin kaynağı olarak görmekten vazgeçmesi, demek ki zaman alıyor. Demek ki bir gün, yaşananlar bizi belli bir kıvama getirdiğinde, artık baba eviyle barışmak da mümkün olabiliyor. Onun hayatın bize verdiği her türlü rütbeyi bir anda elimizden alması, içine girdiğimizde üzerimize çöken o çocukluk hali, o kadar da dayanılmaz gelmiyor. Hatta içinde bizi hâlâ bekleyen şeyleri tek tek ayıklayıp, işimize yarayanlardan kendimize bir kabuk bile örüyoruz

Başkalarının acılarını okumak da her zaman zevkli olduğuna göre...

Günlüğün yazarı olan kişiyle hiçbir ilişkileri kalmıyor böylece. Kalsa bile, zamanla her insan gibi o da değiştiğinden, bir başkasının acılarına bakar gibi bakabiliyor artık sayfalara.

Odada gördüğüm her eşya, duvardaki en ufak bir çatlak, bahçedeki dut ağacının pencereye yaslanan gölgesi, bana verilmiş bir sözü, boş verilmiş bir planı ya da gençliğin insanı ta içinden kavrayan, titrek ışığını hatırlatıyor.

Hepsi de, ailenin çoğunu hatırlamadığım çağlarından izler taşıyordu.

Nasıl tükettiysen ömrünü burada, bu köşecikte
Öyle tüketeceksin demektir, bütün yeryüzünde de.”
Kavafis