Müslümanca Yaşamak

İnsan, sahiden görmek istiyorsa, kendine öğretilen yola teslim olmayı öğrenmelidir.

İnsansa, kendi perdelerini yırtacağına, yeni perdeler icat edip durmakta.

Son kendi baş gözünle görülebilecek değil. Görebilmek için, gözüne, Allah’ın sürme’sini talep edeceksin.

Hikmetle bakan göz için, harika’nın ötesindeki harikayı gizleyen perde de bir harikayken, başka bir deyişle her perde bir harikayken, hikmetsiz göze her harika bir perdedir. Birine, perdeler harika görünürken, ötekine harikalar perde olur.

ikisi de aynı mantığın eseri değil mi?

Müslümanlar, kendilerine mahsus avantajlarının bilincinde olabilselerdi, şimdiki yerlerinden daha farklı bir yerlerde olabilirlerdi.

eşit “kondisyonları” haiz sayılan boksörlerden, avantajlı durumunu kullanmasını bilen maçı kazanacaktır.

İmam Gazali söylüyordu: “Ömrün bitmiş, fakat sen yalvarmış yakarmışsın, sana bir gün daha verilmiş; işte şimdi öyle bir günde bulunuyorsun, öyle bir günde ne yapacaksan, her gün aynı gayretle o işe sarıl, öyle çalış, öyle ibadet et, öyle yaşa.”

Fakat biz, hep başkalarının ölümüne tanık olduğumuzdan, hep başkalarının cenaze namazında bulunduğumuzdan, bu tecrübeyi sürgit başkaları geçirecek sanıyoruz. Aramızda kimse kendi cenaze namazına tanık olmadı. Fakat böyle olması bizi kandırmalı mı?

İçimizde, sürekli yaşayacakmışız gibi bir duyguya sahip oluşumuz, kuşkusuz, Allah’ın bir lütfudur. Yoksa yaşadığımızın tadını almazdık. Yoksa içimizden bir şeyler yapma isteği gelmezdi. Belki hayata karşı kötürümleşirdik. Ancak, sürekli yaşayacağımız duygusu bizi kandırmamalıdır. Bütün nefslerin ölümü tadacağı muhakkaktır.