Aşk ve Öbür Cinler

“Ne kadar uzaklardayız!” diye içini çekti. “Neden?”
“Kendimizden,” dedi piskopos.

“Bazen anlamadığımız bazı şeyleri, Tanrının anlamadığımız şeyleri olabileceğini düşünmeden, şeytana yorarız.”

“İnsan hiçbir zaman inancını tam olarak yitirmez,” diye karşılık verdi marki. “İçinde hep bir kuşku kalır.”

Yarasalar kanını emmesinler diye cibinliğini düzeltti, daha fazla öksürmemesi için üzerini örttü ve onu bu dünyada daha önce hiç sevmediği kadar çok sevmenin verdiği yepyeni bir hazla yatağın yanında uyumadan beklemeye koyuldu.

Kendisini terk etmiş olan Tanrıyı geri kazanmak için tüm gücünü harcayarak dua odasına gitti, ama yararı yoktu: inançsızlık, inançtan daha dayanıklıydı, çünkü duygularla besleniyordu.

anlattıkları sonsuza dek cehennem ateşine mahkûmiyetin bir başlangıcıydı sanki.

“Düşünceler kimsenin değildir,” dedi. İşaret parmağıyla havada birbiri ardına bir sürü halka çizdi, sonra da sözünü tamamladı:
“Tıpkı melekler gibi, oralarda uçuşur dururlar.”

O günlerde Sierva Maria, şarkılarda dedikleri gibi, aşkın her şeyin üstesinden gelebileceğinin doğru olup olmadığını sordu ona.
“Doğrudur,” diye yanıt verdi babası, “ama sen yine de inanmasan iyi olur.”

Bir keresinde şöyle demişti: “Hayatta olmaktan korkarak yaşıyorum.”

“Düşüncelerini kabullenecek olursanız, hiçbir deli, deli değildir.”