Günahın Rengi

Günahın rengi nedir? 
Kara mıdır sizce de? 
Öyle midir değil midir bilemeyiz ama kopkoyu bir renk 
olduğunu ve bütün renkleri soldurduğunu söyleyebiliriz 
herhâlde. 
«Günahın Rengi» Ahmed Günbay Yıldız’ın son romanının 
adı. Kitabını, bir anlık arzuya, ihtirasa ve intikam 
duygusuna acımasızca kurban edilen bir aşkın etrafında 
kurgulayan yazar, eserinde aslında toplumdaki ahlâkî 
çöküşü, eğitimsizliği, kutsal değerlerimize yeterince 
ehemmiyet vermeyişimizi eleştiriyor. Roman bu bakımdan 
okuyucuyu silkeliyor ve iç muhasebeye davet ediyor. 
Romanın başkahramanı Hasret, ahlâk, iffet, iman, 
masumiyet timsali. Tüm genç kızlara örnek olacak 
hasletlere sahip olan Hasret, romanda, tahammül edilmesi 
güç acılara göğüs germek, manevî yükleri sırtlamak 
zorunda kalıyor. Tevekkül ve sabırla gönlündeki yarayı 
tedavi edemese de ayakta kalmayı başarıyor. 
Romanın bir başka kahramanı Armağan, işlenen günahın 
kavurduğu masumlardan biri sadece… Çocukluk 
yıllarından büyüyüp bir yetişkin olana kadar bu günahın 
bedelini horlanarak, küçümsenerek, hakaret işiterek çok 
ağır ödeyenlerden… 
Tek bir kıvılcımdan çıkıp hızla büyüyen ve etrafında ne 
varsa yakıp, yıkıp yok eden koca bir yangın gibi, 
düşüncesizce işlenen tek bir günahın, nasıl nesillere 
sirayet ettiğini, hayatları mahvettiğini anlatıyor 
Günahın Rengi. 
Romanında daha pek çok toplumsal yaraya değinen Ahmed 
Günbay Yıldız, Adem Bey ve oğullarıyla ebeveyn — evlât 
ilişkisini sorguluyor, problemli yanlarına dikkat 
çekiyor. Okuyucuya her evlâdın anne ve babasına karşı 
olan vefa borcunu hatırlatıyor. 
Ahmed Günbay Yıldız alıştığımız kendine has üslubuyla 
kaleme aldığı Günahın Rengi’ni şu satırlarla 
nihayetlendiriyor ve âdeta okuyucusuna sesleniyor: 
«Evlâtlarınıza iyi bir gelecek bırakabilmek için 
hazırlık yapın sizler de… Nöbeti devrederken borçlu 
olmayın onlara… Hazan istemeseniz de hüznü beraberinde 
getirir. Sakın unutmayın bu mısraları, hatta 
çerçeveletip gözünüzün önüne asın ve okuyun sık sık: 
Gül ağacı demiş tomurcuğuna: 
Yarın rayihanı yel alır gider. 
Annesi demiş ki yavrucağına: 
Bütün emeklerim el alıp gider… 
Geleceğin dünyasına da bu mısralarımla selâm olsun…»