Κατ’αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως ο έρωτας δεν είναι αμαρτία. Αντιθέτως μάλιστα! Ο έρωτας ευλογείται από το Θεό, όταν είναι αληθινός. Όταν βασίζεται στην αγάπη. Όταν συνοδεύεται και συνοδεύει την αγάπη. Αυτός ο έρωτας δε χάνεται και δε σβήνει ποτέ. Γιατί ακόμη κι όταν έλθει η στιγμή που καταλαγιάζει το πάθος, η αγάπη βγαίνει στην επιφάνεια, και είναι αυτή που κρατά τους ερωτευμένους μαζί για πάντα, και τους κρατά για πάντα ερωτευμένους! Όταν όμως δεν υπάρχει η αγάπη, ο έρωτας δεν ευλογείται. Μάλλον, δε μπορεί να υπάρξει πραγματικός έρωτας χωρίς την αγάπη. Και είναι εκείνες οι στιγμές που μόλις αρχίσει το πάθος να σβήνει, ανακαλύπτεις πως δεν έχει μείνει τίποτα, παρά ένα απέραντο κενό. Ένα κενό, που δεν πληρώνεται ούτε με ψεύτικες υποσχέσεις, ούτε με ψεύτικα «σ’αγαπώ», ούτε με ουτοπικά «για πάντα», ούτε με την ιδιοτέλεια! Γι αυτό αναρρωτιέται κανείς, βλέποντας έναν άνθρωπο που ερωτεύεται και αγαπά τόσο εύκολα κάθε φορά ένα διαφορετικό άνθρωπο: «Ποιόν αγαπάς για πάντα αυτή τη φορά;»
