Дзень паэзіі смерці дзень

Піё ляціць, і стужкі дыму з комінаў
Кладуцца, як Бунюэлева лязо на месяц.
Белы тынк на дамах зліваецца са снегам.
Платы з лазы. Ціха. Румынія, сорак трэці,
дыверсанты ідуць па сцяжынцы –
вось і ўсё, што ты зможаш прыдумаць,
сочачы Піё ў небе.

Ад канторы
Кантора-кантора, злаві крывога Рыгора, лысага Грышку, рудога Мішку. А я роўны-гладкі. Мяне х-й зловіш.

Калі вы ўжо доўга разам,
нешта падае ў тваё цела,
каменьчыкамі ў ныркі,
і выходзіць доўга і
так балюча,
што лекарам дазваляюць уводзіць
морфій другі раз,
а бывае, што і трэці.

І гэта не каханне,
не,
гэта соль,
якую не выплакаў.

Нараджайся, мой сыне, пакуль мы не сталі,
тым, кім хацелі стаць, – галактыкамі ў спіралі.

Дый нічога, малы, не плач – усё будзе, як мае, добра.
Час – гэта кобра, якая жарэ матылькоў, галодная кобра.

Асцярожна па ім у завулках
за хлопчыкам,
што мае бурштыначку ў завушніцы,
крадзецца нехта ў рытме соўлу
і лічыць крокі.

Дзевяноста восем, сем,
шэсць – збіваецца…

Вы ж бачылі не аднойчы, што старыя заўсёды плачуць,
гэта таму, што яны ведаюць: міны мусяць разарвацца.

І помні пра дзяўчатак, трэба ўплятаць нешта
сентыментальнае.

Трымаеш яе за руку,
зазіраеш ёй у вочы,
думаеш,
3,75 за радок,
3,75 за радок.

А Рыжкову
12,20

я паэт, я на адхадняках,
я паказваю вам на зоры,
а вы стойце, думайце, хто каму Яўхім.

Такая неадольная вярэда –
ніколі не думаць больш пра жаночыя рыфмы.