Menekşeler Atlar Oburlar

çevreme bakıyorum. Boş bir oda, sessiz bir dünya; yitirecek hiçbir şeyim kalmamış...

Başka bir şeye sahip değilse, insan yalnızca hüzünle de idare edebiliyor.

Evet, bir zamanlar ölmeyi denemiştim ama, bu davranışım ölme isteğinden çok bir yardım çağrısına benziyordu.

O yanımda olmadığı zaman korkuyorum. Yaşam, yabancı bir ülkeye dönüşüyor.

Geleceğimden o denli endişeliydim ki, ne yaparsam yapayım, kendimi geçmişimin hastalıklı bir uzantısı gibi hissetmekten kurtulamıyordum.

Yabancı bir evde hapsolmuş gibiydim

Hiçbir zaman bulunduğu yerde olamıyor insan, hep başkalarının gördüğü yerde oluyor.

Şimdi bavullarımı hazırlasam, çekip gitsem... Kasabaya bile uğramasam, kimse nereye gittiğimi sormasa... Sonra kendime telefonu bile olmayan bir ev bulsam... Bir sahil kasabasında, denizi uzaktan ve yüksekten gören bir yerde.

Yaşamımızda olan biten her şeyin dilsiz tanığıydı eşyalar. Bu tanıklığın değerini ancak onları yitirdiğimizde anlıyorduk. Çünkü yalnızlığımızda süren biricik gerçek ilişki, eşyalarla kurduğumuz ilişkidir.

Yarın nasıl bir şey, hayal edemiyordum.