-3-
Unutma, bu ruh, bu beden senin için.
Islanıyor şehir, yağmur senden bahsederken.
Kollarımda yorganın umutları, gözlerimde odamdaki hasretin.
İçim kanıyor, yaralar seni itiraf ettiriyor.
Dumanım, belki de ateşim, kendi dirilişime.
Kendimi bildiğim içindir ki,
Beni bilmen için kendini bilmen gerekir.
Çünkü kendini bilirsen,
Beni hem kendinden, hem de Yaradan'dan bilebilirsin.
-4-
Ses ver, içimizde bir yalnızlıktır gidiyor.
Belki de şehirlerimiz hala yaralı, hala umutsuz.
Çaresiz bir dünya eşliğinde seni yudumlamaya çalışmak.
Ele geçmiyorsun, kendini vermiyorsun bana.
Bir yudum sohbet, bir ekmek bakışı.
Kuracağız sofrayı, kuzey ve güneyden.
Yeter ki, ağlamayı ıslatalım.
Yeter ki, gülüşleri toprağa ekelim.
Kendimi yok edene kadar yazmayı ve ölmeyi seçtim.
Ama anladım ki,
Kendimi daha çok var etmişim.
