Macbeth (tur.)

Doğru insanların ömrü çabuk tükeniyor,

Şapkalarına taktıkları çiçeklerden daha çabuk!

… Gel ey gece,

Kirpikleri kavuşturan karanlık,

Bağla gözlerini yumuşak yürekli gündüzün.

Görünmez kanlı ellerinle yırt at,

Uykularımı kaçıran varlığın kader yazısını.

Gün soluyor; karga çal kanat gidiyor kara ormana,

Gündüzün iyi kulları boyunlarını büküp

Uykulara dalmak üzereler, gecenin kara güçleri

Avlarının üstüne saldırmaya hazırlanırken…

Sözlerim şaşırtıyor seni, ama merak etme:

Kötülükle başlayan kötülükle sağlamlaşır.

Haydi artık, sevgilim, gel benimle…

Kimde seven bir yürek olur da,

Yüreğinde sevgisini gösterecek güç olur da,

Tutabilir kendini, dayanabilir buna?

Ey insanoğlunun koruyucu melekleri.

Uzak tutun benden

Uykuda başıboş kalan kötü düşünceleri

Dile getir duyduğun acıyı! Dert sustu mu

Yüreğe dolar için için, yıkar yüreği!

Ama unutma ki bu aşağılık dünyadasın:

Çoğu zaman kötülüğü baş tacı edip,

İyiliği çılgınlık sayan dünyada.

Ne diye güvenirsin öyleyse bu kadınca söze?

Ben bir kötülük etmedim demek neye yarar?

Kendini boşuna harcamış olur insan
Dilediğine erer de sevinç duymazsa.
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,
Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa.