Bir Damla Yaş ve Bir Gülümseyiş

Hayat ve ışık şafağı olan karmaşanın gölgesinde onu gizledi, ardından pişmanlık fırınındaki ateşle tutuşturarak cehalet çölündeki yakıcı rüzgârla bencilliğin kıyısındaki keskin kum ve ömrün ayakları altındaki ham toprakla birleştirerek insanoğlunu yarattı.

Ebedi ruh asla Memnuniyet değildir, bu yüzden her zaman yüceltilmek istiyor. Kalbim Zarafet’in yaşamına baktı ve şöyle konuştu: Ey Bilge: Kadınlık gizemini aydınlattığın gibi beni de aydınlat.

Hayatta her şey iyidir; altın bile, çünkü altın insana bir ders öğretir derken sarayından içeri girdi.

Kısa bir an onların yürüyerek, çiçeklerin üstüne zenginin yoksulun kalbine bastığı gibi bastığını gördüm.

Dünyevi otoritenin zincirleriyle bağlanmış, yanlış hükümler zindanında hapsedilmiş, dili bağlanmış ve göz pınarları gözyaşından yoksun, ölüp unutulan insan kalbiyim.

Ben insan kalbiyim, maddeye mahkûm olan, dünyevi yasalar kurbanıyım. Tanrı’nın güzel topraklarında hayat nehri kıyısında insan tarafından yapılan yasalar kafesine hapsedildim.
Güzel yaradılışın merkezinde ihmalden öldüm, çünkü Tanrı’nın lütuf özgürlüğünden zevk almaktan mahrum edildim.

Ne gücün talep edip etkinlik kazandığı, ne de servetin satın alabildiği bir şey. Zamanın gözyaşları, hüznün bile etkileyemediği bir gerçek; İsviçre’nin mavi gölleri ve İtalyan’ın güzel yapıtlarında bile keşfedilemeyen bir şey. Bu sabırla güç toplayan, engellere rağmen büyüyen, kışın ısıtan, ilkbaharda çiçek açan, yaz esintisi ve son baharda meyve veren bir şey.
Ben Aşkı buldum!

Gözyaşı dökme sevgilim; gözlerimizi açan, kalplerimizi kölelikten kurtaran Aşk bize sabrın nimetini verdi.

Ruhlarının güzelliğini, barış ve sevginin simgesini, daha ne kadar göz ardı edebilir ki?

Herkes duyabilir, ama hassas olan anlayabilir ancak.