Beyaz Mercan Siyah İnci

“Allah’ı tanıdığı hâlde, O’na itaat etmeyene Allah, kendisini tanımayan zâlimleri musallat eder.”

Ayrıca burada Hazret-i Pîr’in bir kerameti de var. Bu asrın en büyük buluşlarından birisi aşıdır. Aşı, yavaş hareket eden veya ölü olan hastalık mikrobunun vücuda zerk edilmesidir. Vücud bu yavaş, bir nev’î elde oyuncak olan mikrobu tanır, hemen ona göre bir tedavi şekli geliştirir. Şayet o mikropla başka bir

zaman karşılaşırsa, kendisini korumayı öğrendiğinden hastalıkla kolayca baş edebilir. Müminin hastalanması, meşakkat görmesi de ona aşı tesiri yapabilir. Bu musibetler sayesinde hata ve nâkıslıklarından ders alıp durumunu düzeltebilir.

kadar şey yaptın, saçı sakalı ağarttın da bir gözyaşın var mı Hakk’a? ‘Allah Allah’ diyerek iki damla göz yaşı dökebildin mi hiç? Bir müminin elinden tutabildin mi? O senin çektiğin sıkıntı, hayvanın taşıdığı, çektiği odun mesabesindedir. Senin bedenin çekmiş o sıkıntıyı. Ruhun hissetmemiş bile. Artık ruh da, ‘Çaresi yok, adam ölünceye kadar bekleyeceğiz.’ diyor sanki ve ne iş verirsen onu alıyor.

Gerçekte her düşman senin ilâcındır, o bir dosttur ve kimyası da sana faydalıdır.

Onun şerrinden tenhalara kaçar ve Allah’ın yardımına sığınırsın.” (12556-7)

Nükteye bakar mısınız? Câmide Allah’tan, peygamberden, dinden, imandan bahseden vâizi, “Şu vaaz bitsin de dükkâna geçeyim, güzelce çayımı içeyim, işime bakayım, zaten haftanın son günü...” diye dinliyorsun. Fakat Allah’ın gönderdiği vâiz olan hastalık ve sıkıntı, seni uyutmuyor. Seni öyle bir uyandırıyor ki “Ne oluyor?” diyorsun.

Hutbenin süresi gerekiyorsa çok kısa, hatta üç beş dakika bile olabilir. Önemli olan sadece süresi değil, o süre zarfında, belki bir sonraki cumaya kadar câmiye gelmeyecek kişiye, kendisini muhafaza edecek bir şeyler verebilmektir. Çünkü dışarıda onu yutmak için hazır bekleyen bir dünya var ve bu adamcağızın o dünyanın tuzaklarından kendisini kurtarabilmesi için, cumada dinlediklerinden başka tutunacak dalı yok. Her ne kadar câmiyle, cemaatle cuma namazı dışında işi olmayan kişinin bir hutbeyle değil haftayı, günü bile kurtarması pek mümkün olmasa da, hocalarımızın bu realiteyi de göz önünde bulundurmaları gerekir.

Oysaki insanlar dinlemeye bile tenezzül etmezdi. Aslında bugün insanlar çok kolay buluyorlar. Asıl sorun, bir şeyleri kolayca bulduktan sonra onlara rağbet etmemeleri. Bu bir gerçek; bu hakîkatten bir fıtrat!

Ancak kendi isteğiyle her hafta gelip diz çöken o insanlara, dinlediklerinde hayatlarına tatbik edebilecekleri bir şeyler verilmesi de zorunlu... Hatiplerimiz Allah rızası için cemaatin damarına dokunmalı... Eline alıp bir metinden okuyacaksa, en azından o metni mânâsına uygun, doğru vurguyla okumak için biraz çalışmalı...

“Sevgiliden bir ivaz bekleyen veya onu bir maksatla seven, muhib (seven) değildir. Gerçek muhip, senden bir şey bekleyen değil, senin uğrunda her şeyini harcayandır.” (243. Hikmet)