Laura legt haar rugzak op het podium van het crematorium en begint uit te pakken. Kaarsen, een schaal, een doosje lucifers en schoolboordkrijt. Ze tekent een pentagram op de vloer en zet de schaal er middenin. De kaarsen komen in een kring om de schaal te staan. Als Laura ze heeft aangestoken, houdt ze haar hand op. 'foto'. Anouk haalt hem uit de zak van haar jas. Niet kijken. Haar haren lekken, er valt een druppel op de foto. Als ze hem wegveegt kijk ze toch. Max staart haar aan. Donkere ogen met lichtjes erin. Zijn handen losjes – mij kan niets gebeuren – in zijn spijkerbroek. Zijn haar is nog nat van de zee achter hem.'Foto.' Laura wappert ongeduldig met haar hand. Anouk probeert de brok in haar keel weg te slikken. Haar arm bibbert als ze de foto aan :Laura overhandigt.Ze hoeft nog geen meter te overbruggen, toch lijkt het een wereldreis… Anouk is rustig en nuchter, Laura heeft een mond die sneller werkt dan haar hersenen en gelooft in tarotkaarten, pendelen en zwarte kunst. Toch zijn ze vriendinnen, al sinds de zandbak. Maar komt Max bij hen op school. Max is cool, heeft donkere krullen, speelt in een band en is een stuk. Dat vindt Anouk, maar Laura ook…
