Ölü Kelebeklerin Dansı

Saat sabahın dördü.

Kafam karmakarışık...

Bir düş gördüm ben, artık ölüme inanıyorum

Zamansız ve yersiz bir şaka gibi hissediyorum kendimi. Lunaparkta bir ölü palyaço...

iyi olan şeyler yitirildiklerinde tanrılaşırlar, tıpkı Tanrı’nın kendisi gibi...”

Unutulmuş olmak hoş bir duygu. İnsana güven veriyor.

Eğer kendi kendini tasarlayan evren fikrinin içinde, kendin için bir yer bulunduğu düşüncesindeysen, bunu hissedebiliyorsan, kendi gerçekliğinden kuşkuya düşmemelisin! Yaşamda ya da ölümde, nerede olursan ol!..”

“Herkes, görebildiği ve anlayabildiği kadarıyla yaşar zaten. Fakat aynı zamanda herkes, göremediği ve anlayamadığı kadarıyla bir ölüdür... Yaşam ve ölüm... Bunları kim ayırabilir?

İnsanın yaşadığını düşünmesi hiç de fena bir fikir değil. Herkes yaşadığını sanır, kimse öldüğünü sanmaz. Öldüğünü sanan biri düşünüyor demektir, öyle değil mi? Ama bunun tersi de doğrudur. Yaşadığını sanan biri, yeterince düşündüğünü ileri sürebilir mi? Şu halde, ölü birine, birazcık da olsa düşünme hakkı tanınamaz mı yani?..

Birkaç gün, birkaç ay, birkaç yıl ya da birkaç yüzyıl içinde her şey yoluna girer

Sessizlik vardı. Karanlık vardı, yalnızlığım vardı

kendimi yaşlı bir adam kadar yorgun hissediyorum. Sanki aynı ömrü başka başka biçimlerde, binlerce kez yaşamış gibiyim