Othello

Tanrı bana yanlışlardan yanlış davranmayı değil, yanlışlardan doğru davranmayı göstersin

“Othello nereye gitsin bundan böyle?

Bakayım sana, nasıl görünüyorsun şimdi?

Ah, talihsiz kadın! Soluksun giydiğin ak giysiler gibi!

Kıyamet günü buluştuğumuzda

Bu masum bakışın cennetten fırlatıp atacak ruhumu

Ve zebaniler sıçrayıp havada kapacaklar onu.

Soğudun mu yavrum, soğudun mu?

Tıpkı saflığın gibi.” (

Tanrı bana yanlışlardan yanlış davranmayı değil, yanlışlardan doğru davranmayı göstersin

Karınları açken tıka basa yerler bizi,
Ama bir de doydular mı kusup atarlar.

Namus dediğiniz elle tutulmaz gözle görülmez,

Ona sahip olmayanlar bile,

Sahipmiş gibi görünürler çoğu kez.

Öyle bir iki yıl yetmez tanımak için bir erkeği.

Onlar yalnız mide, bizse yalnız yemeğiz,

Karınları açken tıka basa yerler bizi,

Ama bir de doydular mı kusup atarlar.

Bedenimiz bahçemizdir, irademiz de bahçıvanı, ister ısırgan dikersin, ister kekik, ister hıyar yetiştirir, kabak ekersin, bahçeni ya tek bir bitkiye ayırabilirsin ya da bir sürü çiçekle doldurabilirsin, yeter ki sen iste! Bahçenin kısır kalması da elinde, verimli, bakımlı olması da. Bunların hepsini yapmak irademize bakar. Neyse ki, duygularımız mantığımızla dengelenmiş. Yoksa damarlarımızdaki şu azgınlık, içimizdeki şu şehvet düşkünlüğü bize ne oyunlar oynardı. İyi ki mantık denen bir şey var da, kuduran isteklerimizi, bedenimizin iğnelenmelerini, dizginsiz tutkularımızı bastırabiliyoruz. Senin aşk dediğin şey, işte bu tutkularımızın bir uzantısı, bir sürgünü.

Yirmi sekiz yıldır şu dünyayı seyrediyorum, kazançla zararı ayırt edebildiğim günden beri, canının değerini bilen daha bir tek kişiye rastlamadım. Bir tavuk uğruna kendini öldürmektense, insanlığımdan vazgeçip şebek olurum daha iyi.

İnsanın çocuğu olacağına evlat edinsin daha iyi.

Yas tutmak gelmiş geçmiş yaramazlıklara,

Yol açar kısa yoldan yeni mutsuzluklara.

Kader alıp götürürse elde tutamadığımızı,

Soğukkanlılık alaya alır kaderin zararını.

Soyulduğunda gülen, hırsızdan bir şey çalar,

Boş yere kederlenen, kendi kendini soyar.