İki haftadır yürüyorduk. Kar, kargalar ve şüphenin karanlık gölgelerinden başka peşimiz gelen bir şey yoktu. Günler kısalmıştı ve geceler buz gibiydi. Soğukla başa çıkabilirim sanıyordum.
Yanılmıştım.
Claysoot’ta kışlarımız çetin geçerdi ama evlerimiz derme çatma ve cereyanlı olsa da sığınacak yerlerimiz vardı. Sıkı giyinip gün boyu avlanmak için ormana çıkmak zorunda kalsam bile her zaman bir eve dönebiliyordum. Bir ateş yakıp temiz çoraplar giyebiliyor, ellerimi bir sıcak çay bardağına sımsıkı sarabiliyordum.
Artık sadece sonu gelmez bir yürüyüş vardı. Sonu gelmez bir soğuk. Geceleri sadece çadırlarımız oluyordu. Ve açıkta yaktığımız ateşler. Ve hiçbir zaman soğuğu iliklerimizden söküp almaya yetmeyen battaniyeler, ceketler ve katman katman başka giysiler.
