Bekroond met de Eurekaprijs voor het beste non-fictieboek
Hoe lang duurt duurzaamheid? Hoe eeuwig zingen de bossen? Wanneer begint de volgende ijstijd? Komen er nog grotere vloedgolven dan die van Fukushima? Het zijn allemaal vragen die ons dwingen ver vooruit te blikken. Wij mensen kijken door een zo nauw sleutelgat dat we denken dat het klimaat nu voor het eerst verandert, en dat het niet meer zal gebeuren als we maar braaf zijn. Het heeft meer zin minstens tot het jaar 10 000 te kijken, om – dat natuurlijke processen als klimaatverandering, zeespiegelstijging, aardbevingen en vulkanische erupties in veel grotere tijdschalen fluctueren. Wie zegt dat de aarde eraan gaat, bedoelt niet de aarde maar de mensheid. Een kleinzielig antropocentrisch wereldbeeld dat geen recht doet aan het feit dat de mens voor de aarde, zoals Mark Twain het zegt, niets meer is dan het likje verf op het topje van de Eiffeltoren.
