Uzak Tepeler

İnsanın kız kardeşlerine kendini çok yakın hissettiği düşünülür, öyle değil mi? Onları pek sevmeseniz bile yakınsınızdır. Aslında öyle değil işte.

“Yine de,” dedi, “riskleri göze almak gerekir. Sen de en doğru olan şeyi yaptın. Yaşamının boşa geçip gitmesini izleyip duramazdın.”

Ayrıca bir kadının kendisine yol gösterecek bir erkeğinin olmaması iyi değildir. Böyle bir durumda yalnızca zarar görür.

Belleğin güvenilmez bir şey olabileceğini anlıyorum; çoğunlukla insan hangi koşullarda anımsıyorsa bellek onların rengini büyük oranda taşıyor,

“İnsan bir yerde çalışıp oraya katkıda bulunabilir, ama bütün bunların sonunda” –omuzlarını silkip dalgın dalgın gülümsedi– “hepsinin sonunda yine de büyüdüğü yere dönmek istiyor.”

Haksızlık etmeyelim, insan eylemlerinin gerçek sonuçlarını fark etmediği için suçlanamaz.

Satranç, tutarlı stratejileri sürdürmek demektir. Düşman senin bir planını bozduysa vazgeçmek değil, hemen bir yenisini yapmak gerekir. Sonunda şah köşeye sıkıştırılana kadar oyun kazanılmış ya da kaybedilmiş değildir. Oyunculardan biri strateji oluşturmaktan vazgeçerse, oyun tıkanır. Savaşçılarının hepsi dağıldığında ortak bir amaçları kalmamıştır, hepsi tek tek hareket eder, işte o zaman kaybedersin.”

Bayan Fujivara bana her zaman ileriye bakmayı sürdürmenin ne kadar önemli olduğunu söyler. Elbette haklı. İnsanlar bunu yapmazlarsa, o zaman bütün her şey” –yeniden manzarayı gösterdim– “bütün her şey yıkıntı olarak kalır.”

“Çocuklarıyla, sefil kocalarıyla uğraşmaktan başka bir şey yapmayan o kadar çok kadın var ki, hepsi de oldukça mutsuzlar. Ama cesaretlerini toplayıp da bunu değiştirecek bir şey de yapmıyorlar. Yaşamlarının sonuna kadar bu böyle sürüp gidiyor.”
“Anlıyorum. Yani sen şimdi onların çocuklarını bırakıp kaçmaları gerektiğini mi söylüyorsun, Niki?”
“Ne demek istediğimi biliyorsun. İnsanların yaşamlarını boşa harcamaları üzücü.”

“Çocukları bilirsin,” dedi Saçiko. “Yalan şeylere sahipmiş gibi inanma oyununu oynarlar ve düşlerin nerede başlayıp nerede bittiğini karıştırırlar.”