Nietzsche Ağladığında

“Görüyorum ki her şeyi kendi başınıza yapmayı tercih ediyorsunuz. Ama erkekleri size yardım etme zevkinden mahrum bırakmış olmuyor musunuz?” dedi.

“Her ikimizin de bildiği gibi erkeklerin verdiği her hizmet kadınların sağlığına iyi gelmiyor!”

Yine söylüyorum, ‘hastalığım bir nimettir’.”

Beni öldürmeyen şey, beni güçlendirir

Niceleri kendi zincirlerini çözemezler de, dostlarının azatçısıdırlar.

Kendi alevinle yakmaya hazır olmalısın kendini: Önce kül olmadan nasıl yeni olabilirsin ki?

Zerdüşt Böyle Diyordu1

İnsan güzel bir tenin altındaki çirkinliği görmemek için gözlerini kör etmeden bir kadını sevemez;

Ümitsizlik tıbbi bir semptom değildir Frâulein; belirsizdir, kesin değildir.

Hepimizin bir sürü parçadan oluştuğunu ve bu parçaların kendilerini ifade etmek için çırpındığını siz söylemiştiniz. Bizler yalnızca varılan son uzlaşmadan sorumlu tutulabiliriz, her parçanın sahip olduğu karmaşık dürtülerinden değil.

“İnziva yalnız inzivada var olabiliyor. Paylaşıldığı an havaya karışıyor.”

“Bu çok tuhaf, ama hayatımda ilk kez yalnızlığımın bütün karanlıklarını, bütün ümitsizliğini anlattığım o anda, tam o anda yalnızlık uçtu gitti! Daha bana hiç dokunulmadığını söylediğim o an, dokunulmaya izin verdiğim ilk andı! Sanki içimdeki kocaman bir buz kütlesi birdenbire çatlamaya ve kırılmaya başladı; olağanüstü bir andı.”

O gün öğrendiğim şeyler arasında en güçlü olanı belki de benim Bertha’ya değil, ona yüklediğim özel anlamlara, onunla hiçbir ilgisi olmayan anlamlara bağlı olmamdı.