Azil

“Benim âşık olduğum bir kadın var. Öldü. Onun acısını çekiyorum. Dayanılmaz bir acı.”

. Doğalı çok olmadığı için ölümü aklına getirmeyen bir çocuğa benziyordu, i

İnsanlığın iyiliğe yönelmesinin tek yolu, kötülükten kaçması olacaktı.

“İtme gücü, çekim gücünden şiddetlidir.”

İnsan, kötülüğünden korktuğu için kendini cezalandıran bir yaratıktır.

Müslüman olduğunuzu varsayarak söylüyorum: Allahsızlık, Allah’a mahsustur. İnsanın kaybetmekten korktuğu bir Tanrısı, ancak Tanrı’nın tükenmeyen insanları vardır. Dolayısıyla sorgulanması gereken Tanrı’ya atfedilen niteliklerdir. Tanrı’nın varlığı yerine iyiliği ya da kötülüğü hakkında kuşkuya düşmek gerekir. Unutmamak gerekir ki Allah’ın dediğinin olduğu bir dünyada yaşıyor ve her saniye ölen bebeklere tanıklık ediyoruz. Üzerinde düşünülmesi gereken iki soru var: Birincisi: Günümüz dünyası kimin eseridir? İnsanın mı, Tanrı’nın mı? İkincisi: İnsanlığın mutsuzluğu, kutsal bir gereklilik midir? Yanıtlarını düşünmeye cesaret etmek, insanın kendine doğru atacağı ilk adım olacaktır.”

Vicdan kelimesi ve duygusu, sınıra yakın olmaktan kaynaklanan bir sahtelikti. İnsan, iyiliğe yakın olan bir kötüydü.

Zihinsel ağırlığı ne olursa olsun her düşen beyin, aynı hızda hızlanır.

Verilmiş olan her karar, o anın şartları içinde en doğru olandır.

Hayat, elle tutulabiliyor, gözle görülebiliyor, kulakla duyulabiliyor, burunla koklanabiliyor, dile tat verebiliyordu. Ancak bütün bunlar, sadece saniyenin yarısı kadar sürüyordu. Oysa insan, ortalama altmış beş yıl yaşıyordu.