Таныс қыз

Енді, ойлап отырсам, адамды қандай жақсы білген жазушы деп таңданамын. Сырт көзге күлкі үшін жазылған сияқты, кішкентай нәрседен көп сыр аңғартады, басқа, емес-ау, ең киын сырды.. мидың сырын аңғартады. Ми деген бейне бір түпсіз терең теңіз ғой! Естігенін де, білгенін де, сезгенін де, үйренгенің де алуан нәзік жолдармен шымырлап сіңіп, түпсіз тереңіне жым-жылас боп бойлап кетеді. Бірақ, бір де бірі ізсіз батып кетпей, қайырып алуға толғана күш жұмсасаң, қайта шығатыны қандай керемет!

Екі қолын екі жақ шекесіне таянып, жан-жағына бұрылмай қыбыр етпестен кітапқа тесіліп отырған қыздың көзі де әлден уақыттан кейін ойысып, маған қадала, күлімсірей бір қарап өткендей болды. Шынымен - ақ қарады ма, әлде маған солай көрінді ме? Оншасын анық, біле алмай қалдым. Әйтеуір, кітаптан көзін алып, мен жаққа бір қарап қалғаны күмәнсіз. Мүмкін, ол да шүу дегенде байқай алмай, таныстығы қазір ғана есіне түсіп қараған шығар. Мүмкін «бұл не қылған жігіт, өзін анықтап көріп алайыншы»- деп, мысқылды ажуамен күле қарап отырмағанын кім білсін?.. Әлде, тіпті, бұл тұсқа жай қарай салды ма?.. Адам сырын біле қою деген қиын ғой, достарым...