Aslında güvendiklerin konuşmasaydı başına hiçbir kötü şey gelmeyecekti! Sırlarını tutan beşse tutmayan hep yüz beşti. Gel gör ki sen vazgeçmedin ve insanlara güvenmeye, haddinden fazla güvenmeye devam ettin. “Aramızda kalsın!” diyerek anlattıkların hiçbir zaman aranızda kalmadı. “Sen benim her şeyimsin, en güvendiğimsin…” diye şımarttıkların, zaman sonra “hiçbir şeyin” oldu da bundan hiç ders almadın, her konuşmanın ertesinde pişmanlıklar yaşadın fakat hiç uslanmadın. Sonra mı? E sonra yine yandı başın, tutuştu aklın ve sen hiç susamadın. Hâlbuki bırak konuşmayı, fısıldaşmayı; bazen mırıldanmamalıydın bile ama bunu bir türlü başaramadın!
Enfes bir hikâyeyle sana susmayı öğreteceğim bugün ve güvendiğin dağlara kar yağmayacak başka hiçbir gün.
Aramızda kalmasın…
