Martin Eden

Nihayet yaşamın anlamına vakıf olmuş ve dünyaya neden geldiğini anlamıştı.

İnsanoğlunun bilgi birikiminin bu kadar muazzam bir kaynağı olabileceğini asla düşünmemişti. Korkmuştu. Beyni nasıl olup da bütün bu bilgilere hâkim olabilirdi? Sonra, bu bilgilere hâkim olan başka birçok insan olduğunu hatırladı; kendi kendine fısıldayarak tutkuyla büyük bir ant içti ve o insanların beyinleri ne yaptıysa kendi beyninin de bunu yapabileceği üzerine yemin etti.

Hisler ve sezgiler mantığa zorla el koymuştu ve daha önce asla tatmadığı duygular içerisinde titriyor, yüreği pır pır ediyor, hislerin yüceltilip manevi değerlere büründürülerek yaşamın doruklarının ötesine taşındığı bir hassasiyet denizi üzerinde büyük bir hazla sürükleniyordu.

O, geçmişi olmayan, bir ayağı çukurda bulunan ve yaşamını acı çekip heyecan içinde sürdüren bir adamdı.

Yakıp kavurma onları

Yükseklere kanat çırpacaksın ama kanatların en açık renklerle bezenmiş, en narin, en ince tülden.

“Bilmiyorum,” dedi Martin gülerek. “Sadece seni severek tabii; çünkü senin gibi yaşayan, nefes alan bir kadın şöyle dursun, bir taşın kalbini eritecek kadar çok sevdim seni.”

ilmiyorum,” dedi Martin gülerek. “Sadece seni severek tabii; çünkü senin gibi yaşayan, nefes alan bir kadın şöyle dursun, bir taşın kalbini eritecek kadar çok sevdim seni.”

fethetmek, onun, yanında oturan bir zambak kadar narin o solgun perinin kalbini kazanmak.