Edebî sanat türlerinden biri olan mecaz, kutsal metinlerin ortaklaşa kullandığı en etkin dil enstrümanlarının başında gelmekte. Bu yönüyle, kutsal metnin diğer metinlerden seçilip tanınmasını sağlayan özgün bir üslûp kodlaması olarak karşımıza çıkmakta. Mecazın, “din dili”ndeki üslûp formunu karakterize eden en belirgin ve en etkin bir dil enstrümanı olması, Semavî Kitapların mecazî anlatıma konu olan pasajlarının iyi irdelenmesini gerektiriyor. Elinizdeki kitap, Kur‘an-ı Kerim ve Kitabı Mukaddes‘in ne tür mecazî dil yapılanmalarına mahal teşkil ettiği ve bu dil yapılanmalarının “yorumcu” tarafından nasıl algılandığı konusunu incelemeye tahsis edilmiştir. Dolayısıyla “din dili”nin en etkin ve en yetkin ifade formu olan mecazın kullanımına ilişkin bazı olumlu ve olumsuz tefsir ve tevil girişimlerini gündeme getirmesi yönüyle okunmaya ve irdelenmeye değer bir özellik arz ediyor.
