Beyaz Diş

İnsan, mağlubiyeti ağzına aldı mı, zaten yarı yarıya mağlup olmuş demektir.

Karşısına çıkan türlü zorluklara alışmış, daha dayanıklı bir hale gelmişti

İnsan, mağlubiyeti ağzına aldı mı, zaten yarı yarıya mağlup olmuş demektir.

Onun davranışlarının gerçek sebebinin ne olduğunu araştırma zahmetine katlanmıyor, kolayına kaçarak kurt yavrusunu suçlayıveriyorlardı.

Bununla ilk buldok köpeği Klondike’a girmiş oldu.

Artık her yerde, merakla beklenen bu kavga konuşulur olmuştu.

İnsan, mağlubiyeti ağzına aldı mı, zaten yarı yarıya mağlup olmuş demektir.

dedi. “Bu kurtlar da, karanın köpek balıkları. İşlerini bizden iyi bildikleri kesin. Gezinti olsun diye peşimize takılmadılar ya!! Göreceksin Henry, eninde sonunda işimizi bitirecekler bizim…”
Henry, hiddetli hiddetli çıkıştı: “Böyle söylediğine bakılırsa, senin işini yarı yarıya bitirmişler bile. İnsan, mağlubiyeti ağzına aldı mı, zaten yarı yarıya mağlup olmuş demektir. Sen de, bu yem olma düşüncesiyle, şimdiden yem olmuşsun.”

Diğer yandan tüm bu öfke ve gayretlerine rağmen, Beyaz Diş’e bir şey yapamıyorlardı. Beyaz Diş, hepsinden daha hızlı, kuvvetli ve zekiydi. Kendisini kıstırmak isteyen düşmanlarına meydan okuyor, kıstırmalarına asla izin vermiyordu. Şimdiye kadar hiçbir köpek onu devirememişti. Hayata nasıl büyük bir azim ve inatla sarılıyorsa ayakları da öyle yapışıyordu yere. Bu nedenle, köpeklerle tutuştuğu bu sonu gelmez kavgalarda ayağını yere sağlam basmak demek, hayatta kalmak demekti. Bunu kafasına çok iyi kazımıştı.

Bir şeyin tabii gelişimi engellendi mi, bu engelleme muhakkak ters teper. Yaradan’ın koyduğu muntazam yasalarla oynamak, dengeyi alt üst edip bir karmaşıklığa sebep olur. Tıpkı bedenden çıkmak isteyen bir kılın, engellendiği zaman ters dönerek vücuda batması, irin toplayıp acı vermesi gibi…