Baron Münhauzenin sərgüzəştləri

Bura başdan-başa acgöz balığın çoxdan bəri udduğu gəmilərlə dolu idi. Ah, bilsəniz necə qaranlıq idi!

Deyirsiniz onlar ağaca nə üçün çıxmışdılar? Xiyar dərmək üçün. Bəli, bu yerlərdə xiyar ağacda bitir

Bir dəfə yoldan ötən bir nəfər onu dinləyəndən sonra ba­ğır­dı:

– Bunlar hamısı uydurmadır. Danışdıqlarının heç biri ol­mayıb.

Qoca qaşqabağını töküb təmkinlə cavab verdi:

– Mənim ən yaxşı dost adlandırmaq şərəfinə nail olduğum qrafların, baronların, knyazların, sultanların hamısı hər zaman deyərdi ki, mən yer üzündə ən doğru danışan adamam

Ancaq başa düşmürəm, siz nə üçün gülürsünüz? Zənn edirsiniz ki, mən yalan danışıram? Yox, mənim hər sözüm hə­qiqətdir, əgər inanmırsınızsa, özünüz aya gedib baxın

Əhali zülmkarın məhv olmasından çox sevindi. Onlar tacı mənə təklif etdilər.

– Rica edirik, mərhəmətli Münhauzen, buyur, bizim kralımız ol! Bizə rəhmin gəlsin, üstümüzdə padşahlıq elə, sən elə ağıllı, elə cürətlisən ki!..

Ancaq mən tamamilə boyun qaçırdım. Çünki xiyar yeməyi sevmirəm

Yekəburun, balaca bir qoca kişi buxarının ya­nında oturub öz sərgüzəştlərini nağıl edirdi. Qu­laq asanlar açıqdan-açığa onu ələ salıb gülü­şür­dülər.

– Vay səni, Münhauzen! Vay səni, baron!

O isə gülüşənlərə heç baxmırdı da!