De hoeders van de aarde

Sommige psychologen zouden zeggen dat we onze donkere kant (onze schaduw) projecteren op anderen, waardoor we tegenstanders creëren, zodat we ons eigen niet geheelde zelf niet hoeven zien. Maar als we anderen in het ongelijk dwingen, worden we afgeleid van onze mogelijkheid om zelf geen dader meer te zijn en dat weerhoudt ons ervan om toegang te krijgen tot onze creatieve, helende energie, die we kunnen gebruiken om een betere wereld te dromen.

Laat jezelf nu de laatste vijf minuten van dit leven, dat ooit het jouwe was, maar dat niet meer is, herleven. Praat tegen je vroegere Zelf en help hem of haar in vrede te sterven. Zeg tegen dit Zelf: ‘Het is goed, mijn lief. Alles is je vergeven. Het is tijd om naar huis te gaan. Haal een laatste keer adem en laat je geest vrij.’
Kijk hoe een uitdrukking van vrede en rust over het gezicht komt van dat Zelf dat jij ooit was, terwijl het zijn laatste adem uitblaast en zijn ziel vrijlaat. Volg de lichtende bol van je ziel als deze het lichaam verlaat, hoog in de lucht oprijst en door de donkere tunnel naar het licht van de wereld van de Geest teruggaat en welkom wordt geheten door je lichtouders.
Zie nu hoe de beelden oplossen in het zand van de tijd op de bodem van de poel, tot het oppervlak weer helemaal tot rust gekomen is. Vouw je handen over je borst en haal driemaal diep adem. Kom terug in de kamer en neem weer helemaal bezit van je lichaam. Schud je handen flink uit en wrijf ze samen. Wrijf nu je gezicht met je handen en open je ogen. Sluit je gewijde ruimte door je armen omhoog te zwaaien en ze samen te brengen bij je achtste chakra boven je hoofd. Breng ze vervolgens terug in de gebedshouding.

Kijk hoe er een uitdrukking van vrede en rust komt op het gezicht van dat Zelf dat jij eens was, terwijl het zijn laatste adem uitblaast en zijn ziel vrijlaat. Volg de lichtende bol van je ziel als deze het lichaam verlaat, boven de kamer waarin je je bevindt, uitrijst en door de donkere tunnel teruggaat naar de wereld van licht van de Geest en welkom wordt geheten door je lichtouders.
Zie nu hoe deze beelden oplossen in het zand van de tijd op de bodem van de poel, tot het oppervlak weer stil en kristalhelder is.
Haal diep adem en pak de gele steen, de steen die het leven oproept waarin je over de meeste wijsheid en macht beschikte en daar een goed gebruik van maakte. Zie hoe de steen het wateroppervlak raakt en rimpeling veroorzaakt en kijk in de kringen als de beelden beginnen te verschijnen. Ben je een man of een vrouw? Welke huidskleur heb je? Heb je schoenen of sandalen aan of loop je op blote voeten? Waar woon je? Welk jaar is dit? Hoe ben je opgegroeid? Wat waren je gaven? Wie heeft je opgeleid? Wie heb je gediend? Hoe heb je gediend? Van wie heb je gehouden? Wat waren je talenten? Hoe ben je oud geworden? Hoe ben je gestorven? Wie was er bij je toen je stierf?

Ga door met je waarneming: Hoe ben je opgegroeid? Wat waren je gaven en talenten? Wie heeft je opgeleid? Hoe heb je je kennis gebruikt? Hoe heb je misbruik van je macht gemaakt? Wat is er met je geliefden gebeurd? Hoe ben je oud geworden? Met wie ben je getrouwd? Wie waren je kinderen? Hoe ben je gestorven? Wie was er bij je om je hand vast te houden op je sterfbed? Wie heb je niet vergeven? Wie heeft jou niet vergeven?
Laat jezelf nu de laatste vijf minuten van dat leven dat ooit het jouwe was, maar dat nu niet meer is, herbeleven en help hem of haar in vrede te sterven. Zeg weer: ‘Het is goed, lieverd. Alles is je vergeven. Het is tijd om naar huis te gaan. Haal diep adem en laat je geest vrij.’

bevindt, uitrijst en door de donkere tunnel teruggaat naar de wereld van de Geest, om welkom te worden geheten door je lichtouders.
Zie hoe de beelden in het zand van de tijd op de bodem van de poel oplossen, tot het oppervlak weer helemaal tot rust is gekomen.
Haal diep adem en pak de rode steen, die het leven oproept waarin je de meeste kennis en macht had, en die je misbruikt hebt. Houd de steen even stevig in je hand en gooi hem in het water. Kijk hoe het water rimpelt en er in de kringen beelden van jouw vorige leven beginnen te ontstaan. Ben je een man of een vrouw? Welke huidskleur heb je? Loop je op gras, zand of keien? Woon je in een dorp of een stad? Waar is je gezin? Welk jaar is het?

een zwarte die je leven waarin je het meest geleden hebt zal oproepen, een rode waarmee je het leven oproept waarin je de meeste macht en kennis had, en die misbruikte, en een gele steen die het leven zal onthullen waarin je de grootste wijsheid en macht had en die gebruikte om anderen te dienen.
Pak nu de zwarte steen en houd hem even stevig in je hand. Gooi hem nu in de poel. Kijk hoe hij het water raakt en kringen in het wateroppervlak maakt. Kijk in die kringen en vraag de beelden van dat leven tevoorschijn te komen. Ben je een man of een vrouw? Welke huidskleur heb je? Welk jaar is het? Heb je schoenen of sandalen aan of loop je op blote voeten? Loop je op gras of keien? Waar woon je? Wie is je familie? Waar is je familie? Laat dit leven zich voor jou ontvouwen, kijk ernaar, maar meng je er niet in. Blijf enige momenten bij dit Zelf van zo lang geleden.
Haal diep adem en herbeleef de laatste vijf minuten van dat leven dat van jou was, maar dat niet meer is. Spreek tegen je vroegere Zelf en help hem of haar in vrede te sterven. Zeg: ‘Het is goed, lieverd. Alles is je vergeven. Het is tijd om naar huis te gaan. Haal nog een keer diep adem en laat je geest vrij.’
Kijk hoe een uitdrukking van vrede en rust komt op het gezicht van dat Zelf dat jij ooit was, terwijl hij zijn laatste adem uitblaast en zijn ziel bevrijdt. Volg die lichtende bol van je ziel als deze dat lichaam verlaat, boven de kamer waarin je je

efening: het karma van drie vorige levens verbranden

(Belangrijk: Lees deze oefening een aantal malen goed door voor je haar gaat doen, of neem haar op de band op, zodat je die kunt gebruiken wanneer je maar wilt.)
Ga gemakkelijk zitten, sluit je ogen en breng je handen in gebedshouding naar je hart. Strek je armen met de handen tegen elkaar heel langzaam langs je middellijn, voorbij je voorhoofd tot boven je hoofd. Reik nu naar je achtste chakra en spreidt je armen naar opzij als een pauw die met zijn staart pronkt, zodat de stralende ‘zon’ je hele lichaam omvat. Je hebt nu je gewijde ruimte geopend.
Laat je handen in je schoot rusten. Doe de ‘kleine dood-oefening’ door in zeven tellen in te ademen, je adem zeven tellen in te houden, in zeven tellen uit te ademen en je adem zeven tellen in te houden. Doe deze kleine dood-oefening tien keer.
Nu je je geheel ontspannen voelt, ga je door met diep en langzaam ademhalen en zie je jezelf in een smalle bergkloof in de woestijn, omgeven door hoge steile wanden van rode steen. Je zit op een rotsblok bij een kristalheldere poel en je kunt de zandbodem zien. Naast je liggen drie gekleurde kiezelstenen:

We staan altijd op scherp door de adrenaline die door ons heen stroomt, door onze voortdurende stress. We kunnen die niet meer van ons afschudden zoals die antilope of de pasgeboren baby. Met als gevolg dat er cortisol in onze bloedsomloop vrijkomt en een puinhoop van onze organen en cellen maakt.
Er is niets zo dodelijk voor onze organen als grote hoeveelheden cortisol, een stof die toxisch voor de hersenen is. Behalve dat dit steroïde hormoon de neuronen verwoest, houdt het de neurale banen in stand die ‘de film van voorbije pijnlijke gebeurtenissen’ nogmaals afdraaien. Zodra de antilope buiten gevaar is en haar schrik van zich heeft afgeschud, gaat ze weer rustig door met grazen. Maar als wij buiten gevaar zijn, blijven we de gebeurtenissen steeds maar herkauwen en bedenken hoe het allemaal anders had kunnen lopen als we maar sterker of agressiever waren geweest, of als we maar voet bij stuk hadden gehouden. Dat komt doordat het menselijk brein niet in staat is om onderscheid te maken tussen een echte agressor (zoals iemand die je beledigt) en een herinnering daaraan (zoals de film die steeds maar opnieuw wordt afgedraaid van die keer dat je verbaal werd aangevallen). Het brein reageert zowel op de echte als op de verbeelde stressoren door een vecht- of- vluchtrespons op te roepen.

Bij de Moro-reflex, bij pasgeboren baby’s, kunnen we zien hoe deze natuurlijke reflex werkt om angst tegen te gaan. Je kunt deze reflex het beste zien als de baby op zijn rug op een kussen ligt en je zijn hoofd enigszins omhoogtrekt. Als je zijn hoofd plotseling terug laat vallen op het kussen, zal de baby zijn armen zijwaarts uitslaan met de handpalmen omhoog. Als de reflex voorbij is trekt hij zijn armen terug langs zijn lichaam, ontspant zich en beeft heel eventjes. Helaas verdwijnt deze Moro-reflex in de eerste maanden.

Bovendien hebben biologen ontdekt dat alle levende cellen lichtfotonen met een snelheid van honderd flitsen per seconde uitzenden. De bron van deze fotonenuitstraling is DNA.