Летапісцы

Ён разбудзіў Андрэйку, і яны пайшлі спаць на сена. Пры гэтым дзед мармытаў:
— Што ж! Вышэй пят не падскочыш! Заўтра дапішам.

Не бачыць дзед, што Андрэйка даўно ўжо спіць.
«Ці ты мне не сын? Ці я не бацька табе? Здаецца, не надта чужыя

Ніколі капейкі якой не прышлеш, а яна мне па зарэз цяпер патрэбна».

Пішы, Андрэйка, пішы!
Андрэйка яшчэ мацней захроп

хто свечку паставіць за душу маю грэшную? А круці не круці — ад смерці не выкруцішся

.. Я ўсё слабею, сынок ты мой..

«Буланка здохла. Кароўка чуць ногі валочыць. Сена пагніло. Калі я ёй што кажу, дык яна толькі адгіркваецца

гаспадарку яна, ведзьма, вядзе, дык толькі крый ты божа!

З яго мутных вачэй пацяклі

Гэта ж баламуцтва — прасіць на сваю галаву пагібель... А я вось прашу, шчыра прашу...