'Periodieke onthouding werd in die tijd beschouwd als tegennatuurlijk en een vergrijp tegen de kerkelijke voorschriften, dus een zonde. 'Voor het zingen de kerk uit' was een alternatief dat helemaal uit den boze was. Structurele kinderbeperking was een doodzonde. Moeder heeft mij persoonlijk later in alle openheid verteld, dat zij tot haar verbazing als penitentie -boetedoening voor de zonden die zij had begaan— zich diezelfde avond of nacht nog aan haar man moest aanbieden, en dat ik daaruit was voortgekomen.'
Leo van der Heijdt werd geboren midden in de periode van het 'Rijke Roomsche Leven', kort voor de Tweede Wereldoorlog. Hij beschrijft hoe hij als zesde zoon van diepgelovige katholieke ouders de oorlog doorkomt en blikt terug op de wijze waarop hij zijn plekje in dat warme gezin met negen kinderen wist te veroveren. Hij maakte jarenlang aantekeningen van de gebeurtenissen en personen in zijn leven die indruk op hem hebben gemaakt. Van der Heijdt verhaalt over hoe hij als jongen opgroeide in de jaren veertig, over het schoolleven in die tijd, maar ook over de periode die daarna volgt. Als volwassene in de jaren zestig en daarna: werken, trouwen, kinderen krijgen, alle facetten van een mensenleven komen aan bod. Van der Heijdt beschrijft ook de huidige tijd, waarin het Covid-19 virus de wereld in zijn greep houdt en vooral hoe dit virus zijn leven beheerst als tachtigjarige. Tegelijkertijd verweeft hij in zijn verhaal de persoonlijke zoektocht van een man naar het uiteindelijke doel van zijn leven.
De Penitentie is een persoonlijk levensverhaal in een passende setting, dat tegelijkertijd een krachtig tijdsbeeld neerzet van de afgelopen tachtig jaar.
'Het is een prettig geschreven verhaal, de auteur verstaat uitmuntend de kunst om precies de juiste details te vertellen. Vooral in zijn jeugd valt dat op, maar het komt overal van pas.'
— Henri Kunne, redacteur -
