Қылау

«...Шіркін, адам өлмейтін болса. Әйтпесе, не ол... туасың, өмір сүресің, күндердің күнінде өлесің де қаласың, ал сонан кейін... сонан кейінгісін тіпті ойлағың да келмейді-ау, қандай қорқынышты. Жарық дүниені мүлдем... қайтып көрмейсің. Бар болсаң да мүлдем тып-типыл жоқ боласың... Қорқынышты-ақ...»

зираттың ішіндегілер тегіс сыртқа шығып, тізіліп қарап отыр-ау деген шәлкес ой келді. Әрине, бұл оларды көре алмайды, ал олар мұны көріп отыр. Сатай кішкентай күнінде кәрі әжесінен көзге көрінбей жүретін аруақтар жайлы көп ертегі естіген-ді

ақшулан болады... Ашыққанда жол торып, өстіп шоқиып отырады. Зәресі ұшқан Сатай алды-артына алақтай бастады. Жан көрінбейді, тысыр еткен

Шіркін, адам өлмейтін болса. Әйтпесе, не ол... туасың, өмір сүресің, күндердің күнінде өлесің де қаласың, ал сонан кейін... сонан кейінгісін тіпті ойлағың да келмейді-ау, қандай қорқынышты. Жарық дүниені мүлдем... қайтып көрмейсің. Бар болсаң да мүлдем тып-типыл жоқ боласың... Қорқынышты-ақ...» Сатай өзі

Сатай әлі күнге тірі қасқырды көрген емес. Көруге құштар-ақ. Бірақ жапан далада үрейлі жыртқышпен бетпе-

Түні бойы қылаулаған болу керек, кеше ғана айнадай ғып сыпырып, күреп тастаған есік алдында жаздағы көк теректің басынан төгілген ақ үлпек сияқты боп жұлықтан асар аспас қылау қар көлпілдеп жатыр. Жұп-жұмсақ боп ерекше үлпілдейді. Сатай шеткергі торы

ең әуелі, тор дөненді суғарып алған жөн, сонан кейін қорадағы қамыт-саймандарды қарға тигізбей, шұбалтпай, рет-ретімен алып шығу керек; қамыт-саймандарды кеше ғана майлап қойған, қарға сүйретілмесін, су

Үйдің іші әлі қараңғы екен. Терезеден бұлыңғыр ғана жарық түсіп тұр. Түн ортасынан жаңа ғана ауған мезгіл сияқты. Нағыз тәтті ұйқының шағы да