Satranç Ustası – Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu

Yalnız sana seslenmek istiyorum; ilk kez her şeyi söyleyeceğim sana; her zaman senin olan, hiçbir zaman hiçbir şeyini bilmediğin tüm yaşamımı öğreneceksin. Ama ancak ben öldüğüm zaman, artık bana yanıt veremeyeceğin zaman, bedenimi bir dondurup bir yakan şey beni tümden alıp götürdüğü zaman öğreneceksin gizimi. Bundan sonra yaşayacak olursam yırtacağım bu mektubu, her zamanki gibi susmayı sürdüreceğim. Ama eline geçtiği zaman, bir ölünün sana yaşamını, ilk bilinçli saatinden son saatine kadar senin olan yaşamını anlattığını bileceksin. Sözlerimden korkma, ölüler hiçbir şey istemezler, ne aşk, ne merhamet, ne teselli… Senden istediğim tek şey, sana sığınan acımın belirteceği her şeye inanman. Söyleyeceğim her şeye inan, tek dileğim bu senden; insan, biricik çocuğunun ölüm saatinde yalan söylemez.

Çünkü senden başka biriyle aşk, ya da yalnızca düşlemde geçen sıradan bir aşk oyunu bile benim için akla sığmaz, kabul edilmez bir şeydi, bunu düşünmek bile bir cinayetti benim için. Sana olan aşkım hep aynı kaldı, yalnız bedenimle birlikte değişiyordu; duygularım uyandıkça daha ateşli, daha belirli, daha dişi oluyordu.

Öylesine çıkardan uzak, öylesine alçak gönüllü, öylesine sadık, öylesine bağlı, öylesine tutkuludur. Yalnızca çocuklar kendilerine saklayabilirler aşklarını. Ötekiler gevezelik eder, aşklarını yayar, gizlerini döker, köreltirler. Aşk sözünü çok duymuşlardır, kitaplarda okumuşlardır, bunun genel bir yasa olduğunu bilirler. Oyuncak gibi oynarlar onunla, ilk kez sigara içen bir erkek çocuğu gibi, boş bir övünme payı çıkarırlar bundan. Ama benim gizimi dökecek hiç kimsem yoktu, bana bilgi verecek, beni aydınlatacak hiç kimsem yoktu, deneyimsizdim, bilgisizdim. Uçuruma atılırcasına yazgımın kucağına attım kendimi.