Szczytowe dzieło polskiego romantyzmu, wykładnia XIX-wiecznego patriotyzmu i mesjanizmu. Utwór dramatyczny złożony z luźno powiązanych ze sobą tematycznie części (II, IV, III) oraz cz. I — niedokończonej, wydanej pośmiertnie. Wątki autobiograficzne przeplatają się tu z tematyką narodowowyzwoleńczą i motywem walki z rosyjskim zaborcą. Klamrą całości jest pogański rytuał dziadów obchodzony w okresie chrześcijańskich listopadowych świąt zmarłych.
Adam Mickiewicz (1798–1855) — wybitny polski pisarz-wizjoner, obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego określany jako wieszcz narodowy. Był twórcą poetyckim, dramatycznym i prozatorskim. Aktywnie działał na arenie politycznej. Mickiewicz był członkiem i założycielem Towarzystwa Filomatycznego oraz oddanym mesjanistą związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Do jego najważniejszych dzieł należą zbiory poezji: “Ballady i romanse”, “Sonety Krymskie”, poemat “Konrad Wallenrod”, dramat “Dziady” i epopeja narodowa “Pan Tadeusz”. Dramaty Mickiewicza w całej Europie porównywano do dzieł Byrona i Goethego.
