Taşlamalar

ok şeker, pahalı yağ, et diyorlar
İstesem yiyecek diyet diyorlar
Üç buçuk dolara satılmışım ben
Sana kimler acısın, haline senin yazık
Yetişmez mi bunca yıl yediğin bunca kazık?
Az değil senin gibi gidiveren tantuna
“Post verenler yabanın hayduduna kurduna.”
“Ey garip çizgilerle dolu han duvarları!”
Daha çok güdecektir bir çoban davarları!

Uyuz itler havladı, meşin kırbaç şakladı
Tam elli yıl araba yerinde durakladı
“Bir sarsıntı...” Uyandım, uzun süren uykudan
Nutuk verirmiş biri, meğer havadan sudan
Tam elli yıl araba bilmem nasıl dayandı
Birdenbire duvarda şöyle dört mısra yandı:
Hakkım yok almaya, bıktım hep ver’den
Kovdular nedense gittiğim yerden
Bir imza almadan dairelerden
Masadan masaya atılmışım ben...
Açlığa, susuzluğa tam elli yıl dayandım
Başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım:
Garibim namıma illet diyorlar

aruk Nafiz’in “Han Duvarları” adlı şiirine naziredir:
Uyuz eşek anırdı, meşin kırbaç şakladı
Tam elli yıl araba yerinde durakladı
Aç susuz insanlarla hep dikildi saraylar
Kırılmıyor bitürlü, koltukta paslı yaylar
Gidiyordum açlığı midemde duya duya
Gecekondu evlerden şu meşhur Ankara’ya
Yolculuğun elemi içimde bir hıçkırık
Yürümüyor araba, teknenin kıçı kırık
Sıtma, frengi, verem... çıplak insanlar sarı
Arkada zincirlenmiş bütün insan dağları
Önde asalet akan Hint kumaşı etekler
Bu eteği öpecek, hep köpoğlu