Ateşte Açan Çiçekler

Nefsini ıslah etmeyen başkasını ıslah edemez. Öyle ise nefsimden başlarım”

insan ne isterse, neyin hasretiyle yanarsa ve hayatını ne uğruna adarsa onu elde ederdi.

Demek ki, başarmak için önce samimiyet, sonra da yürekten istemek lazımmış.

Bir insanın kafasına girmek için önce onun gönlüne girmek gerekir. Gönüller kazanılmayınca, zihinler ve kafalar fethedilemez...

Meğerki eğitimin en büyük sırrı, sevdirmekmiş...

Biz hayatımız ve geleceğimizle ilgili hayaller kurup, plânlar yapıyorduk. Ama bunlar içinde ölüme hazırlık yoktu. Sabah kalkınca günlük plânlar yaparız, küçük kâğıtlara, defterlere... O gün yapacaklarımızı sıralarız... Ama onun içinde ölüm yoktur...

Hayırlı işler için neden bu kadar acele edilmesi gerektiğini bir kez daha anlamıştım.

Mademki bizi bu dünyaya gönderirken sormuyordu, o zaman alırken de sormayacaktı.

Akıllı anne ve babalar, Peygamberimiz’in hayatını çocuklarına model seçip sevdirdiklerinde, çocuklar da Efendimiz’i örnek alıp, O’na yakışan bir hayat sürüyorlardı.

Kişi sevdiğiyle beraberdir. Bu dünyada kim, kendisine kimi model olarak seçer, örnek alırsa onun ahlâkıyla bezenir, onun ruhuyla ölürdü.