Sokaklar Uyudu Artık Öpüşebiliriz

aşk kasımın bilmem kaçında yaldızlı bir kalemle intihar etti.

Ruhumu saran sessizliğe seni nasıl bağışlatacağım

Herkesi haklı yaptın

Haksızlığın o kadar büyüktü

Aşkla besleyip bir palavra büyüttün sırtının üstünde

Şimdi etrafına bakıyorsun

Anladın yeryüzündeki yalnızlığını

Başını eğme zamanı geldi

Tuzaklarla dolu yeryüzü kampı seni ilerliyor

Artık bir kalbin yok

Onun gözleri senin üstünden bir bıçakla sıyrıldı

Tam da oraya bırakmıştın

Parçaladığın kalbi

Ona nasıl bulaştığını seyret

Boğulamıyorum, zaten hep kandırıldım

Depremde kurtarılacak ilk şeydi bakışların.