Doğal Ebeveynlik

Mahcup edilen kişi iradesini kullanmakta zorluk çeker.

Şiddet sadece çocuklarda değil, böyle yetişmiş ebeveynlerde de temel özellik. Saygı görmeden büyümüş bir yetişkinin gerek eşiyle gerek çocuklarıyla bir problem yaşadığı zaman ilk başvurduğu yöntem şiddettir.

Çocuğuna söz geçiremeyen bir annenin ilk uyguladığı yöntem şiddet oluyorsa, bu annenin çocukluk yılları duyarlılık içinde geçmemiştir.

Eşyaya nüfuz etmesine izin verilmemiş çocuklar genellikle çok unutkandırlar; eşyalarını unuturlar. Kimi zaman kitabını, kalemini, kimi zaman parasını, telefonunu bir yerlerde unutur. Eşyaya nüfuz eden kişinin bünyesi eşya ile neredeyse bir bütündür. Bir kalemin yokluğunu üzerinde ruhen yokluk gibi hisseder, onu kaybetmez, unutmaz.

Bunların başında aile içi drama etkinlikleri gelir. Bu etkinlikler çerçevesinde aile içindeki bireyler hafta içinde bir araya gelir, her bir birey o hafta içinde başından geçen bir olayın “duygusal boyutunu” bütün aile fertlerine ifade eder. Bu olayı ifade ederken muhatabının “olay karşısında” hangi sembolleri kullandığını hatırlayabildiği kadar anlatmaya çalışır.

e Yapmalı?

Bir çocuğun sembol kullanma yeteneğini artırmak için aile içi aktivitelere önem verilmelidir.

bu çocuğun trajedisidir.

Hâlbuki duygularını rahat ifade edebilen çocuklara baktığımızda bu çocukların doğal halleri ile gülebildiklerini görüyoruz. Böyle kişiler gülmeyi becerebildikleri kadar ağlamayı da becerirler. Ağlamalarında bile bir anlam vardır.

Sembol kullanabilme yeteneği olan çocuklar, duygularını kâğıt üzerine dökebilirler, kendilerini ifade edebilirler. Matematik işlemi yapabilme, matematik sorusu hazırlayabilme kabiliyetleri vardır.

sorduğumda ise oldukça trajik bir cevap almıştım: “Yüzüm nasıl güleceğini bilmiyor Hocam”. “Bir başka deyişle ‘sembol kullanma’ yeteneğim yok.”

“Peki ne zaman kaybettin bu insani özelliğini?” diye sorduğumuzda ise karşımıza çıkan cevap başka insanların hikâyeleriyle aynı; “Annem otoriter bir kadındı, hataya tahammülü yoktu. En ufak yanlışımızda saldırır gibi üstümüze gelirdi. Annemle güldüğümüzü hiç bilmem, hiç ağlamadım annemin yanında.”

Hocam, yıllardır ben bir çıkmazdayım ama kimseye ifade edemiyorum. Benim sorunum işte bu sözleriniz. Ben gülemiyorum, ben ağlayamıyorum; sevincimi de sevgimi de ifade edemiyorum” diyerek duygularını ifade etti. Anlattıklarını sonuna kadar dinledikten sonra “Peki, neden gülemiyorsun?”

Karısı ile ayrılma noktasına gelmiş bir kişiyle konuşuyorduk. Kendisine “Eşinizin en temel sorunu sizi okuyamaması” demiştim. Adam “Nasıl beni okuyamaması, ne demek istiyorsunuz?” diye sormuştu. Ben de kendisine “Şu an karşımda oturan sizin ne düşündüğünüzü, ne hissettiğinizi ve biraz sonra bana nasıl karşılık verebileceğinizi ben algılayamıyorum. Zira sesiniz hep aynı tonda ve vücudunuz o koltuğa oturduğunuzdan beri hiç kımıldamadı. Ne yüzünüz tebessüm etti ne de dudaklarınız duygularınızı ifade etmek için bir şekil değişikliğine girdi... Sizi okuyamıyorum ben” dediğimde, beyefendi hıçkırıklarla ağlamaya başladı.