Sözün ve Sükutun Renkleri

İkindi vakti. Hayatın, günün yaşanılacağı en güzel dem.

çok hikâyemiz vardır. Ve ne çok hikâye saklıdır her yüzde. Ne ki görmeyiz ve görülmeyiz, seyreden olmayınca.
Selamsızdır şehrin sokakları.

Hayatta tek prensibi vardır: İlkesizlik. Dün ak dedikleri bugün kara çıkıyorsa bunun müsebbibi kendisinin dışındaki herkes ve her şeydir.

Yolcu kimdir?.. Sefere çıkan!.. Sefer nedir?. Gizlinin âşikâr olduğu keşf. Eskiler bir insanı “tanıdım” demek için onunla yolculuk yapmayı beklerdi.

Tövbe etmesini bilenlerin hatalarının bile bir değeri vardır çünkü.

Hatıra yazmak ölümün elinden bir şeyler kurtarmaktır

Kendine rastlamak üzere yola çıkmayanlar, hep başkalarının yolu üzerinde durmak ister. “Sizi daha yakından tanımak istiyorum”, yol üzerindeki duraklardan sadece birisidir.
“Her beşik içindekine sorar: ‘Nereden?’ ve her kefen sorar: ‘Nereye?”

daha yakından tanımak istiyorum” bazen “hadi bana koş” anlamına gelir de muhatabı anlamaz. “Hadi bana koş.” Ben olduğum yerde durayım, hatta durmadan saklanayım ve sen beni nerelerde arayacağını bil. Sana “sobe” demenin mutluluğunu bahşediyorum. ”

anlaşılamamak !En çok kendini anlatanlar, hiç kimsenin kendini anlamadığından dem vuranlardır.

Herkes boş zamanlarında müzik dinlediğini söyler. Hatta bazıları için zamanın boşluğu ya da doluluğu sözkonusu olmadan sadece müzik vardır. Ne tür müzikten hoşlandığını sormayı akıl ederiz de bu hoşlandığı müziği hangi alemlerin eşliğinde dinlediğini sormayız. Dinlediği müzik onu nerelere götürüyor ve dahi nerelere getiriyordur?