Gittiğim En Uzak Yer Sizdiniz

hiç bir denizi dinlediniz mi

hiç bir denizi dinlediniz mi bay antuan
sokulup kalbine, sessizce
ve anladınız mı söylediklerini,
aldığı ve verdiği canları, balıklarının sesini,
mercanlarının hışırtısını, vapurlarını...
benim yetmiş beş yaşındaki babam
çok korkmuş ondan yirmisinde
karpuz satmaktan dönerken
ve bir daha da yaklaşmamış
sudan uzak kalmayın bay antuan
ki kupkuru kalmasın sızınız
hayata bağlandığınız

size hiç iftira attılar mı bay antuan
yapmadığınızdan emin olduğunuz bir şey için
önemli bir şey için ama
aşk için mesela, mesela nefret için
ikiyüzlülük için, yoksulluk için
ve düşünün, hep birlikte düşünelim
en son neye ağladığımızı ve neden
kader diye bir şey de yok, insanın kendi kalbidir kalem

insan durup düşünse, siz de durun isterseniz
hep birlikte durup düşünelim
göreceğiz sonunda böyle bir hayata gerek olmadığını
ve yalnız doğan insanoğlunun
hep yalnızlığını yaşadığını

iki manolya tohumu

size emanet ettiğim saçmalama hakkımı
geri verebilir misiniz,
aldığınız diğer şeylerle birlikte
iskambil papazlarıyla, öğle rakılarıyla,
kiraz sefalarıyla, hokkabazlarla
onlara ihtiyacım olacak artık
göz çukurlarıma iki manolya tohumu ekeceğim
büyümesi zormuş ama olsun
bana bakmazsınız bundan sonra, sararırlar bilirsiniz
ve gözlerimden öpmezsiniz bir daha olur biter
balıkların yaşama hakkını yücelteceğim bay antuan
ve kedilerin kutsallığını
bir öğleden sonrası hiçbir şey yapmadan
bir somya üzerinde uzanmayı
keşke kendimizi tutup çıkarabilseydik hayattan

yıllar önce bir sabah
nasılsa tekrar uzar diye
oyuncak bebeğinin saçlarını kesen
ve rüzgâra esmesini emreden
yenildiğimiz bütün oyunlarda
hep aynı hile: bir şeyi zamana
bırakmanın yanılgısı
konuşan herkese baktık uzun uzun
ve anlayamadık hayatı

ölmüş şairler

her şair bir balık pulu bırakır giderken
onsuz da ışıldasın diye gece
döner rüzgâr gülü ne zaman biri ölse
ne zaman biri uyusa bozulur denge
çocukken arkadaşımdı plastik kamyonlar
bir yerlerde saklı ışığı bahçeye taşırdı ay
bulsunlar diye kuyuları çok susayanlar
ve geri dönsünler diye uykularına
bir adım vardı bay antuan, hem ne çoktu harfleri
parlayan mermerde, otların arasında
nasıl kolay, insan aniden saklansa
yatsanız ve ölseniz ne güzel olur mesela
her şair dizelerine bulanır giderken
biri bir şey okusa ansızın ışıldayacak
bir yıldız, onun saklandığı
çocukken hecelerden korkardım
üstümde cümle kurmanın tedirginliği
şiirin ışığında, yorgan altında okunan kitaplar
olacağım şeyleri yazdığım incecik defter
her çocuk güzelliğe meyillidir bay antuan
yıldızlar kaysın diye okunur bütün şiirler
ölmüş şairler yataklarında güler

ne güzel bay antuan, herkesin farklı dillerle
aynı şeyi haykırması
haritaların yakılması, gözlerin kamaşması
dünyanın tüm sınırlarının kalkması

sustuklarını rüzgârla paylaşma
bırak elindeki mor bayrak dalgalansın
kumdan kentlerde geçen çocukluğun
bir köpeğin peşinde sokak sokak
bir gün bitecekti mutlak, ne sandın
yalandan uzak bir hayat
ve ağlaması rüyanda kibritçi kızın
saklandığın tüm yerler belli artık

sanki zaman da unutmuş sizi kör kuyularda6
ardından yas tutulmayan bir ölünün kollarında
evet, rüyalar da toplanır gözlerle, eğer isterseniz
nelerden vazgeçtiniz bunu düşünmemek için
evet, insan bir anda sıyrılır acılarından
evet, ölüler mektup gönderir bazen mezarlıklardan

“lafla geçirme hayatını ki insan
derin sularda saklı istiridyeler gibidir
bu kadar görünmesine rağmen,
bazısında inci bulunur, bazısı yetmez kendine”