Zübeyir Gündüzalp, fazilet levhalarıyla dolu bir hayat yaşamıştı. Bir irfan abidesiydi. Fedakarlığın doruk noktasındaydı. Kur'an'a ve imana hizmet için evlenip çoluk çocuğa karışmaya zaman ve imkan bulamamıştı. Cesur ve kahramandı. Kur'an'ın ebedi gerçeklerini okuduğu için atıldığı zindanlarda, saatlerce kendisine zulmeden, dayaklar atarak falakaya yatıran gardiyanları hayretten hayrete düşürmüş, onlar vurdukça, o, “Vur, vur!…” diye haykırmıştı. 1960'lı yılların sonlarında, bir Müslüman yazar, gazetesinde, "Şimdi hiçİslam kahramanı kalmadı" diye üzüntüsünü ve bundan duyduğu ıstırabı dile getirmişti.
Bu yazıyı okuyan Zübeyir Abi, hiddetlenmiş, celadet ve kahramanlık içinde, «Ben varım!» diye şimşekler gibi gürlemişti. Kendini bütün varlığıyla, Üstada ve Nur'a feda etmişti. Bu bağlılığından dolayı müstear olarak «Sıddık» ismini kullanırdı. Bu sadakatin bir nişanesi olarak da şöyle bir kartvizit bastırmıştı: «Ya Üstadım Bediüzzaman! Anam, babam, tatlı canım, her şeyim Nur'a feda olsun. Zübeyir.»
