Kinyas ve Kayra

Herkesin tercih ettiği bir ölüm var...

Toplumda bir konuya ilgi duyanların sayısı azsa, derhal parçalanmaz bir kabuğun içine çekilip söz konusu kişiler çeteleşmeye başlar.

Kalabalık ölümdür. Gemide hangi türden insanın olduğunun da hiçbir önemi kalmaz. Eski bir faşistin dediği gibi, “Bir hamal ya da bir profesör. Çok şey fark eder!.. Kırk hamal ya da kırk profesör. Ne fark eder!”

Benden bu kadar uzaktayken, hâlâ hayatımı etkileyebilmesine hayran kalmıştım.

dünyanın en güzel kadınını gördüm. Dünyanın, âşık olunabilecek tek kadınını. Onunla karşılaştığı için insanın Tanrısına, cehennemde sonsuza kadar yanmaya razı olduğunu haykıracağı güzellikteki kadını gördüm. İlk defa gözlerimi kapatmıştım bir kadını öperken. Açtığımda güneşi gördüm... Ama benim adım Kayra’ydı! Kimsenin hayal edemeyeceği yerlerde geziyordu zihnim. Hiç kimseye esir olamayacak kadar vahşiydi. O an, Anita’ya sarılıp âşık olmam gerekirken, o içime bakan siyah büyük gözleriyle, yarattığı mucizenin etkisini sabırsızlıkla beklerken, ben tekrar gözlerimi kapattım... Olabilseydim, ilk öptüğüm kıza âşık olurdum, diye düşünüp uyumak için...

Ben hep mutsuz oldum. Ama seninle hayatımın değişeceğini sandım.

Geçmişime dair birçok tarih, isim silinmeye başlamışsa da Kinyas yok olmuyordu. Onun hayatta olduğuna emindim

çünkü Anita’nın hayallerinde kurguladığı ilişki mutlu sonla noktalanabiliyor bile olabilirdi ve ben o sondan çok uzaktaydım. Daha anlayamamıştı sonunda ölüm olan bir hayatta mutlu son olmasının mantığa aykırı olduğunu. Ölüm mutlu bir son olamazdı. Kimse için. Ama yine de insanlar, kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar ve ancak o dönemlere mutlu sonlar uydurabiliyorlardı. Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi... Eskisi kadar iyi konuşamıyordum. Anlatmak istediklerimi gereksiz cümlelerle kirletip karşımdakinin aklını karıştırıyordum. Zihnimin gizli yüzünün bir oyunuydu bu. Bazı durumlarda, aklıma söyleyebileceğim bir yalan bile gelmiyordu. Ama alışmalıydım.

Kinyas’la, yıllar önce bir saldırıya uğradığımız zaman dökülen kanlarımız bu suya karışmıştı. Köpüren okyanusa. O da kan kardeşimdi. Bileklerimde açılan yaraları tuzlu suyuyla temizlemişti. Hayatımızı kurtarmıştı o zaman, şimdi göz göze gelmeye çalıştığım okyanus. Büyük bir dostun yanındaydım. Beni bırakmayacak bir dost. Bana, Anita’dan daha iyi bakacak olan okyanusun yanındaydım.

Belki de tek sorun şuydu: biz ne istediğimizi bilememiştik hiçbir zaman. Ve dolayısıyla her şeyi deniyorduk. Belki görünce istediğimiz, uğruna yaşadığımız şeyi hatırlarız diye.