Poëzie

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen,

Nu heel de wereld schreeuwt van nood,

Naar uwen hemel waaien vlagen:

Kreten om bloed, klachten om brood.

O Liefde-in-Schoonheid, die mij hebt verwond,

Nog eer ik tot bewustzijn was ontwaakt

Van 't vluchtig leven onder deze zon,

Met het blind bloeden van uw eeuwige

Zal ik zijn als gij mij wenscht,

Varend tusschen weerzijds banken,

Als een schok de schuit doet wanken

En het schuim de plecht beplenst,

Leer mij dan altijd uw oog

Boven mij te zien en onder,

Als een weerzijds lokkend wonder,

Afgronddiep en hemelhoog.

Dе Wereldt hadd' soo langh ghestaen,

Dat hare schoonheydt was vergaen;

Haer groene jeught was al gevlucht,

Men sagh aen haer maer onghenucht;

De tempels van dit blondigh hooft,

Die stonden van haer eer berooft.

Het avondlicht vergaat en glijdt

Van mijne blinde vensterruit —

Nu nadert al de nacht en breidt

Zijn duister over mij uit.

Wie genaakt U in den Hooge

Schepper van het Hemellicht,

Heer van elk beproef en pogen,

Heer die hart en hartslag richt.

O, neen! hoe vaak hij vrolijk lacht

Met Modes vreemde en zotte kuren,

Hij weet te wel, wie haar veracht',

Haar rijk zal eeuw bij eeuw verduren;

Maar hij weet tevens en gewis,

Dat, even, als bij al zijn Kindren,

Een hartlijk Liedjen aan den Disch

De Tafel-vreugd nooit zal vermindren.

De tyden vloôn,

Sints u een zoon,

De glorie zyner eeuw, een keizer, werd geboren.